το γραμμα ενος εβδομηνταρη
Είμαι η γενιά που εχτισα την Ελλαδα...
Ειμαι αυτος που πεινασα, που πολεμησα, που δουλεψα σα το σκυλι για να χει η φαμιλια μου δυο δωματια σε μια αυλη, και στο τσουκαλι της να σιγοβραζει φασολαδα.
Ειμαι αυτος που απο παιδι, κουβαλαγα το ντορβα με τα κουλουρια στις πλατειες, για να συμπληρωσω το κουτσο μεροκάματο, του κουτσου πατερα μου, που αφησε τα ποδαρια του στην Αλβανια πολεμωντας για μια πατριδα.
Ειμαι αυτος που ηρθα απο το χωριο μου στην Αθηνα, γιατι μου ειπανε πως θα χω ευκαιρια για δουλεια και μια καλυτερη ζωη.
Αυτος που στιβαχτηκα προσφυγας στα χωραφια που τανε τοτε τουτη η πολη, και μεσα στις λασπες και τους χωματοδρομους, εφτιαξα γειτονιες και παλεψα για το αυριο.
Αυτος που θελησε για τα παιδια του ενα μελλον καλυτερο, και δε σταματησε ποτε να δουλευει για να τους το δωσει.
Τωρα μου λενε πως εκαμα λαθη.
Πως εθρεψα ενα συστημα πολιτικο που ειναι σαπιο, και πρεπει να πληρωσω.
Αλλα πολλα δεν ηξερα κι εγω, και σχολειό δεν πηγα, ολη μερα με τον ντορβα με το κουλουρια απο μικρο παιδι, τοσα μου μαθανε και τοσα ηξερα να κανω. Ηξερα μοναχα κεινα που μου λεγανε, κι ολοι μου λεγανε "για την πατριδα". Και για μενα, ητανε πατριδα το χωμα που γεννηθηκα κι αξιωθηκα να ζω, πατριδα ητανε τα παιδια μου και το δικο τους το αυριο, πατριδα ητανε η φαμιλια μου. Κι εκαμα παντα κεινο που μου λεγανε πως ητανε καλο για την πατριδα.
Τωρα μου λενε πως αυτα τα λιγα που δικαιουμαι για να ζησω, απομαχος πια της ζωης, πρεπει να τα θυσιασω για την πατριδα.
Κι αμα θυμωσω και βγω να φωναξω, με χτυπανε τα παιδια μου με τα γκλομπς και μου ριχνουν χημικα. Και ξερω τωρα πως δε φταινε τα παιδια μου, γιατι και σαυτα για μια πατριδα τους ειπαν να το κανουνε. Για μια πατριδα, για μια δουλεια, για ενα μισθο. Δεν εχει και πολυ σημασια.
Και μαθημενος χρονια με τα λιγα, παλι με τα λιγα θα ζησω. Και με τα λιγοτερα απο τα λιγα.
Μπορω να ζησω φτωχος, γιατι φτωχος εζησα ολη μου τη ζωη.
Μα μη μου λες να ζησω με το κεφαλι σκυμμενο, γιατι αυτο δεν εμαθα πως να το κανω....
(Με αφορμη την εγγραφη του Βασιλη, κι ολων των Βασιληδων που βλεπουμε τη γενια που παντα μας εδινε, να βρισκεται στην αναγκη να ζητησει...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου