Η λέξη, χαρέμι, προέρχεται από την αραβική haram, που σημαίνει «παράνομος», «προστατευμένος», «απαγορευμένος». Ως όρος της καθημερινής ζωής, αναφερόταν στο ξεχωριστό προστατευμένο τμήμα του σπιτιού όπου οι .......γυναίκες, τα παιδιά και οι υπηρέτες ζούσαν σε απόλυτη απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο.
Είναι ο χώρος όπου οι γυναίκες ήταν απομονωμένες και έγκλειστες απαραβίαστες για όλους, με εξαίρεση τον έναν και μοναδικό άντρα που εξουσίαζε τη ζωή τους.
Η μαρτυρία μιας ανώνυμης νεαρής σκλάβας του Χαρεμιού σκιαγραφεί με ζωηρά χρώματα τη ζωή της στο χαρέμι.
"Είμαι μια γυναίκα στο χαρέμι, μια Οθωμανή σκλάβα. Είμαι πλούσια ντυμένη, αλλά ελάχιστα με υπολήπτονται, έχω σκλάβους και είμαι η ίδια σκλάβα. Δεν έχω όνομα, είμαι ατιμασμένη, για μένα έχουν γραφτεί χίλιες και μία ιστορίες. Σπίτι μου είναι αυτός ο τόπος όπου οι θεοί είναι θαμμένοι και οι δαίμονες ανατρέφονται...».
Πόθος και υποταγή, μυστικές ερωτικές συναντήσεις τραγούδια και παιχνίδια, τα στοιχεία που συνέθεταν την καθημερινότητα των γυναικών στα χαρέμια.
ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΡΕΜΙΑ
Το Ισλάμ επέβαλε το χωρισμό των δύο φύλων και το φερετζέ στις γυναίκες, που θεωρούνταν ανάξιες εμπιστοσύνης και κρατούνταν σε απόσταση από τους άντρες, γιατί υπήρχε κίνδυνος να τους εκμαυλίσουν.
Οι γυναίκες θεωρούνταν αργόστροφες και ανιαρές, ικανές μόνο για να ικανοποιούν τον ερωτικό πόθο και να εξασφαλίζουν αρσενικούς απογόνους. «Η γυναίκα είναι ένας αγρός, ένα είδος ιδιοκτησίας που ο σύζυγος μπορεί να χρησιμοποιεί κατά βούληση», αναφέρει το Κοράνι και επιτρέπει τέσσερις συζύγους -εφόσον ο άντρας είναι σε θέση να τις συντηρεί- και όσες οδαλίσκες (Σκλάβες) θέλει.
ΠΑΙΖΑΝ ΤΑ ΧΑΡΕΜΙΑ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ;
Ωστόσο, με την αποστασιοποίηση που προσφέρει ο χρόνος, αποδεικνύεται ότι οι γυναικες των χαρεμιών τελικά εξουσίαζαν τους συζύγους τους.
Επί 150 ολόκληρα χρόνια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κυβερνιόταν όχι από τους χοντρούς, τεμπέληδες και ανίκανους σουλτάνους, αλλά από τις συζύγους τους και τις βαλιντέ σουλτάνες τις σεβαστές μητέρες τους.
ΤΑ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΡΕΜΙΑ
Από το Μεσαίωνα μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα, τα χαρέμια κυριαρχούσαν, με κορυφαίο το μυθικό και μυστηριώδες Σαράι του Παλατιού του Τοπ Καπί, στην Κωνσταντινούπολη.
Η πλειονότητα των γυναικών που ζούσαν στα χαρέμια είχαν αγοραστεί σε σκλαβοπάζαρα, το χώρο όπου νεαρά αγόρια και κορίτσια διετίθεντο προς πώληση σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Νεαρά κορίτσια εξαιρετικής ομορφιάς αποσπώνταν με τη βία από τα παζάρια και στέλνονταν στην αυλή του σουλτάνου, συχνά σαν δώρο από τους διάφορους κυβερνήτες των επαρχιών. Τα περισσότερα ήταν αιχμάλωτοι πολέμου ή παραχωρούνταν αντί φόρου υποτελείας από τους πατεράδες τους ή ντόπιους άρχοντες.
Οι μουσουλμάνοι είχαν αδυναμία στις ξανθές καλλονές από την περιοχή του Καυκάσου. Οι Κιργίζιες οι Γεωργιανές και οι Αμχάζιες θεωρούνταν απόγονοι των Αμαζόνων. Οι Οθωμανοί τις απήγαγαν ή τις αγόραζαν από τους φτωχούς γονείς τους.
Ένα τελωνειακό έγγραφο του 1790 αναφέρεται στην αξία τους:
«Κιργισιανό κορίτσι οκτώ ετών, παρθένα από την Αβησσυνία, γύρω στα δέκα. Κιργισία γυναίκα, δεκαπέντε στα δεκάξι. Γεωργιανή δωδεκάχρονη παρθένα, ψηλή νέγρα σκλάβα. Δεκαεπτάχρονος νέγρος σκλάβος. Συνολικό τίμημα 1.000-2.000 κούρους».
Αξίζει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή αγόραζες άλογο με 5.000 κούρους.
Ο Ζεράρ ντε Νερβάλ, περιγράφοντας την ατμόσφαιρα στα σκλαβοπάζαρα, αναφέρει στο βιβλίο του «Ταξίδι Στην Ανατολή»: «Τα μαλλιά τους ήταν πανέμορφα, τα είχαν πλεγμένα σε μακριές κοτσίδες, ενώ προηγουμένως τα άλειφαν με βούτυρο που έσταζε στους ώμους και τα στήθια τους...
Οι έμποροι ήταν πρόθυμοι να τις γδύσουν, τις έβαζαν να βαδίζουν πάνω-κάτω και τόνιζαν πάνω απ' όλα την ελαστικότητα του στήθους τους».
ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΜΙΑΣ ΣΚΛΑΒΑΣ
Προτού γίνουν δεκτές στο χαρέμι, οι νεαρές σκλάβες εξετάζονταν από έμπειρους ευνούχους για τυχόν σωματικά ελαττώματα. Στη συνέχεια, εκπαιδεύονταν για να γίνουν ερωμένες, μάθαιναν να χορεύουν, να απαγγέλλουν ποίηση, να παίζουν μουσικά όργανα και να τελειοποιούνται στην ερωτική τέχνη. Αν έμενε ευχαριστημένος ο σουλτάνος, τις κρατούσε για τον εαυτό του ή τις χάριζε.
Για τη φύλαξη των γυναικών τους, οι σουλτάνοι διατηρούσαν μεγάλη δύναμη από ευνούχους. Επειδή ήταν μυημένοι στα πιο ενδόμυχα μυστικά του χαρεμιού, έγιναν το πιο διεφθαρμένο στοιχείο της παλατιανής κοινωνίας.
Περιτριγυρισμένοι από γυναίκες που ήταν εκπαιδευμένες να διεγείρουν το ερωτικό πάθος των αντρών, οι ευνούχοι περνούσαν τη ζωή τους στερημένοι από τη σεξουαλική τους ικανότητα.
Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΑΡΕΜΙ
Οι γυναίκες του χαρεμιού ήταν ξακουστές για τη λαμπερή τους επιδερμίδα και το μεταξένιο δέρμα τους. Το πλύσιμο και ο εξαγνισμός με νερό ήταν μια θρησκευτική υποχρέωση. Το χαμάμ ήταν το επίκεντρο του χαρεμιού, ο χώρος αναψυχής των γυναικών και το μεγάλο τους πάθος.
Η τελετουργία εκεί κρατούσε πολλές ώρες, δεκάδες γυναίκες κυκλοφορούσαν γυμνές αποκαλύπτοντας το σώμα τους, ενώ πολυάσχολες σκλάβες, γυμνές από τη μέση και πάνω, περνούσαν και ξαναπερνούσαν κουβαλώντας πετσέτες.
Για τις γυναίκες που ζούσαν σε χαρέμια το λουτρό ήταν μια ευκαιρία να βγουν έξω στον κόσμο, γι' αυτό και τα λουτρά ήταν για όλες το κέντρο του κουτσομπολιού, μια απίστευτη πηγή σκανδάλων.
Τα λουτρά δεν ήταν μόνο μια ευκαιρία για αισθησιακές δραστηριότητες των γυναικών πρόσφεραν και ερωτική ψυχαγωγία στους αφέντες του χαρεμιού.
Ο σουλτάνος Μαχμούτ ο Α' είχε επινοήσει ένα παιχνίδι για τις οδαλίσκες του. Κρυβόταν πίσω από ένα μυστικό παράθυρο που έβλεπε στο λουτρό και έβλεπε τις γυναίκες του χαρεμιού να έρχονται. Στις οδαλίσκες έδιναν να φορέσουν πουκαμίσες που ο πονηρός σουλτάνος είχε βάλει να αφαιρέσουν τα γαζιά και να κολλήσουν το ύφασμα στις ραφές. Όταν οι γυναίκες έρχονταν σε επαφή με το αχνιστό νερό, οι ραφές άνοιγαν και ο αφέντης απολάμβανε το θέαμα που του πρόσφεραν οι οδαλίσκες του. Ο ερωτισμός στα λουτρά δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο του αφέντη.
Για τις γυναίκες που είχαν ανατραφεί για να προσφέρουν ηδονή, αλλά σπάνια πλάγιαζαν στο κρεβάτι του σουλτάνου, ήταν μια ευκαιρία για να χορτάσουν το βλέμμα τους με όμορφα γυμνά κορμιά και να ικανοποιηθούν ερωτικά. Καθώς πλένονταν, έκαναν μασάζ η μία στη άλλη και εξέταζαν σχολαστικά την τριχοφυΐα τους. Οι γυναίκες, εκτός από φίλες, γίνονταν και ερωμένες.
Πολύ συχνά, δε, ερωτευόταν η μία την άλλη. Οι νύχτες τους στο χαρέμι κυλούσαν αργά, μέσα στη νιρβάνα που προκαλούσαν τα χάπια οπίου και τη νωχελική γαλήνη του περιβάλλοντος. Οι γυναίκες περνούσαν τα βράδια τους καπνίζοντας ναργιλέδες ή τρώγοντας όπιο και ονειρεύονταν χώρες μακρινές. Για να θυμούνται, διηγούνταν ιστορίες η μία στην άλλη.
Στην αρχή ήταν χίλιες νύχτες με αφηγήσεις, αλλά, καθώς οι ζυγοί αριθμοί έφερναν κακοτυχία, πρόσθεσαν άλλη μία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου