Σκληρόκαρδος γιατί την παίδευε, την απατούσε, την χτυπούσε, την έβριζε και την ράγιζε την καρδιά κάθε μέρα. Μια παγωμάρα συνόδευε το... σπιτικό τους. Μια θλίψη και μια σκληρότητα υπήρχε στην ατμόσφαιρα συνεχώς.
Η Μαριέττα δεν πίστευε στα μάτια της πως θα ζούσε μια τέτοια ζωή από την στιγμή που παντρεύτηκε. Το μυαλό της άρχισε να θολώνει και να σβήνει κάθε ελπίδα.
Καθόταν μόνη της και μονολογούσε,
- Πόσο θα ήθελα να είχα μια ήρεμη ζωή, να μην έχω όλα αυτά τα προβλήματα.
Αλήθεια, πόσο θα ήθελα...
Ώσπου ο άνθρωπος αυτός έφυγε από την ζωή της και έτσι γνώρισε κάποιον άλλον, τον Πολύτιμο, που την έβγαλε από όλη αύτη την άσχημη κατάσταση.
Την τράβηξε έξω, της έδειξε αγάπη, σεβασμό, της έδωσε γαλήνη, την άλλαξε και την ηρέμησε.
Τον αγάπησε τόσο πολύ που ήταν σαν μια λαμπάδα αναμμένη για εκείνον.
Ο Πολύτιμος ήταν τώρα το νόημα της ζωής της, με μια ζεστή και τρυφερή αγκαλιά που πάντα ονειρεύονταν.
Παρατηρούσε τον κόσμο με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη της, που άλλαζε τα πάντα γύρω της.
Αυτή την φορά δεν μονολογούσε από λύπη αλλά από χαρά,
- Μακάρι να έχουν όλοι οι άνθρωποι την δική μου ευτυχία και την γαλήνη.
Πόσο μαγευτικά θα ήταν αν όλοι είχαν την αγάπη που έχω εγώ.
Αλήθεια, πόσο θα ήθελα...
Η Μαριέττα ζούσε πλέων μέσα σε μια πλήρη αρμονία, όπως ανθίζουν τα λουλούδια την άνοιξη, όπως και μια ανατολή στο ξημέρωμα μιας νέας μέρας.
Η δύση όμως δεν άργησε να έρθει και οι δοκιμασίες της, δεν την άφησαν να ζήσει την ευτυχία της.
- ΣΟΥ ΄ΧΑ ΠΕΙ ΜΗΝ Μ΄ ΑΦΗΣΕΙΣ
και μου ΄πες ποτέ...
Λίγο πριν παντρευτούν, ο Πολύτιμος αρρώστησε και έφυγε από την ζωή. Και μαζί με αυτόν και η Μαριέττα μέσα της. Η καρδιά της ράγισε τόσο που αρρώστησε και εκείνη μένοντας οκτώ μήνες στο κρεβάτι.
Αργοπέθαινε με μια νεύρωση που την έκανε να χάσει 30 κιλά από το σώμα της.
Της ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσει να ζει, αλλά η επιθυμία του Πολύτιμου ήταν να μην μείνει μόνη της αν παθαίνε κάτι αυτός.
Και έτσι έγινε. Μέσα στο μεγάλο χαμό γνώρισε έναν άλλο άνθρωπο τον Βαλάντιο.
Έναν άνθρωπο που όχι μόνο την αγαπούσε αλλά την λάτρευε.
Η Μαριέττα παρόλο που τον νοιαζόταν είχε αδειάσει μέσα της, τον αγαπούσε αλλά όχι όπως του άρμοζε.
Πάλι καθόταν και μονολογούσε αυτή τη φορά με μια παράξενη θλίψη που θόλωνε τα μάτια της.
- Ποσό θα ήθελα να του δώσω την αγάπη που του πρέπει.
Αλήθεια, πόσο θα ήθελα...
Δυστυχώς μέχρι σήμερα η Μαριέττα δεν μπορεί να δώσει στον Βαλάντιο την αγάπη που είχε δώσει στον Πολύτιμο. Νιώθει σαν ένα πληγωμένο σπουργίτι, διστακτική και φοβισμένη από τις δοκιμασίες της ζωή της.
Ίσως είναι θέμα χρόνου να γεμίσει πάλι μέσα της, να έρθει πάλι η Άνοιξη και να δει ξεκάθαρα την αγάπη που της δίνει ο Βαλάντιος.
Μια μέρα ξυπνάμε και δεν είναι όλα ίδια κάτι έχει αλλάξει, γι αυτό,
...ΖΗΣΕ ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ...
Η ιστορία είναι αληθινή από μια καλή φίλη, τα ονόματα αλλάζουν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου