FACEBOOK

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!! ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΠΡΟΦΙΛ ΣΤΟ FACEBOOK. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΑ .........ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΞ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ THIERRYMAIR. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝΤΙΓΡΑΦΤΕ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΛΛΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΣΤΟN ΤΟΙΧΟ ΣΑΣ‌! (Απο Διωξη Ηλεκτρονικου Εγκληματος)

ΕΡΕΥΝΑ: ΑΠΙΣΤΙΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ

To ότι τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, όπως είναι το Facebook και το Twitter είναι … τόπος φλέρτ το γνωρίζαμε.Ότι είναι τόπος απιστίας το υποπτευόμασταν, αλλά πλέον είμαστε σίγουροι…

Οι ερευνητές ζήτησαν από πάνω από 5.000 χρήστες μιας ιστοσελίδας διαδικτυακών συνοικεσίων να απαντήσουν σε ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με τη διαδικτυακή απιστία.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι πάνω από τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων ομολόγησαν ότι είχαν απιστήσει διαδικτυακά, ενώ πάνω από τα τρία τέταρτα ότι είχαν απιστήσει στην πραγματική ζωή.
Επίσης, πάνω από το 66% είπαν ότι κατέληξαν στο κρεβάτι με κάποιον που γνώρισαν στο ίντερνετ, ποσοστό που ανέβηκε στο 83% στην περίπτωση των γυναικών!
Οι ψυχολόγοι από την πλευρά τους θεωρούν πως η διαδικτυακή απιστία είναι απόλυτα φυσιολογική. Άλλωστε το facebook και όλα τα sites κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι παρά μια μικρογραφία του αληθινού κόσμου.
http://techit.gr/

ΣΕ ΕΝΑ ΤΟΙΧΟ ΣΕ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Η κοινωνία είναι κάπως έτσι:

Ο φτωχός δουλεύει


Ο πλούσιος τον εκμεταλεύεται


Ο στρατιωτικός φυλάει και τους δυο


Ο φορολογούμενος πληρώνει και για τους τρεις


Ο βαγαμπόντης ξεκουράζεται και για τους τέσσερις


Ο μπεκρούλιακας πίνει και για τους πέντε


Ο τραπεζίτης καταχράζεται και τους έξι


Ο δικηγόρος κοροιδεύει και τους επτά


Ο γιατρός σκοτώνει και τους οκτώ


Ο νεκροθάφτης θάβει και τους εννέα


Ο πολιτικός ζει στις πλάτες και των δέκα...

Δείτε την φωτογραφία από λογαριασμό της ΔΕΗ...

Πως θα είναι ο λογαριασμός τις ΔΕΗ του επόμενους μήνες

Δείτε την φωτογραφία από λογαριασμό της ΔΕΗ...

Ήταν (και είναι...) ζήτημα αξιοπρέπειας

Mαστίγωσε το άλογο και αυτό κάλπασε. Φυσούσε αέρας ψυχρός. Έβγαλε το δίκοχό του. Τα μαλλιά του ανέμισαν. Βαρύς, απάνθρωπος, ο πόλεμος είταν πανταχού παρών· στη σιγή, στην ξεραΐλα, στην αγριάδα. «Γιατί;» αντήχησε στη μνήμη του η φωνή της Θεανώς, την ώρα του χωρισμού τους. Είτανε τα τελευταία της λόγια: «Γιατί δεν μας αφήνουνε να ζήσουμε, να δουλέψουμε, να κάμουμε κάτι καλό με τη ζωή μας; Γιατί;» H Θεανώ δεν είχε καταλάβει. Άραγε, θα καταλάβαινε ποτέ; (...)

Όμως αυτό το «γιατί» ο Mαρίνος Bελής το κατείχε καλά. Είταν κάτι καθαρό κι ευκολονόητο· δεν χρειαζότανε πολλή φιλοσοφία. Από τον Oκτώβρη του 1940 πολεμούσε στις βουνοσειρές της Πίνδου και της Aλβανίας για τη λευτεριά της Eλλάδας και τη λευτεριά των ανθρώπων. Απλά πράματα· ένα ζήτημα αξιοπρέπειας, τίποτε άλλο. Να μπορείς να εκφράσεις το είναι σου, να ζήσεις με ειλικρίνεια, με το μέτωπο ψηλά, και σαν άτομο και σαν εθνότητα· να μη νιώθεις πως σε τσαλαπατούν, πως σε περιφρονούν. Δεν το παραδέχονται; Tότε ας πάρουμε τα όπλα κι ας χτυπηθούμε. Τι άλλο να κάμει άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του; Ο Mαρίνος Bελής πίστευε στον αγώνα του κι είχε τη δύναμη να μεταδίδει την πεποίθησή του και στους άλλους. Mα δεν έβλεπε την άκρη· δεν έβλεπε τίποτα μπροστά του παρά μονάχα μάχες και θανάτους. Προχωρούσε ολοένα, με σφιγμένα τα δόντια, ανάμεσα σε δυο τοίχους, σε μια πορεία όπου δεν χωρούσε πισωδρόμισμα, προχωρούσε γιατί έτσι έπρεπε, γιατί δεν είταν τρόπος να γίνει τίποτα άλλο.
Γιώργος Θεοτοκάς
Aσθενείς και Oδοιπόροι
Εκδ. EΣTIA

Nαοί στο σχήμα τ'ουρανού,Θεοδωράκης/ Eικόνες 1940

Kοινωνική έκρηξη

Σε κάθε γεγονός η πολιτική ηγεσία του τόπου επιβεβαιώνει ότι βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχει καταλάβει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει πώς μπορούν να εκφραστούν το οικονομικό αδιέξοδο πολλών πολιτών, η ανασφάλεια όλου του κόσμου, το αίσθημα της αδικίας αλλά και η εθνική ταπείνωση που γιγαντώνεται κάθε μέρα. Έχουν συνηθίσει να ελέγχουν τη μάζα και τώρα που την έχουν απέναντι τους δεν φαίνεται να μπορούν να δώσουν λύση στα αδιέξοδα αλλά και να προστατευτούν από ατυχείς δηλώσεις.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφάσισε να «απαντήσει» στη μάζα υπενθυμίζοντας ότι έκανε αντίσταση στα 15 του…! O πρωθυπουργός μίλησε για αυταρχισμό, όταν ο ίδιος ηγείται της πιο αυταρχικής κυβέρνησης από το ’74, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θυμήθηκε τους ήρωες του ’40 και η αριστερά έλεγε πάλι τα δικά της! Θαρρείς ότι κανείς τους δεν το περίμενε, ότι όλα πηγαίνουν καλά, ότι μετά από κάποια μπόρα έχουμε μόνο ευχάριστα να σκεφτόμαστε…! H αμήχανη αυτή αντίδραση δημιουργεί μεγαλύτερη ανησυχία για το μέλλον…


Ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έπρεπε να γνωρίζει στην ηλικία του ότι δεν έχει σημασία τι έκανε στα 15 του αλλά κυρίως ενδιαφέρει τι έκανε μέχρι τα 75 του… ένας τόσο έμπειρος σαν κι αυτόν πολιτικός θα έπρεπε να περιμένει χειρότερα με όσα έχουν συμβεί και να ξέρει ότι ποτέ δεν πρέπει να κάνει δηλώσεις εν θερμώ.


Όλοι αισθάνονται άσχημα με την τροπή που πήραν οι εορτασμοί για την επέτειο του OXI. Η οργισμένη μάζα όμως δεν πείθεται με «λογικά» επιχειρήματα. Δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει ούτε πρόσωπα ούτε θεσμούς ούτε στιγμές. Ιδιαίτερα αυτοί που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν και βρίσκουν χώρο να εκφράσουν, να εκτονώσουν την οργή τους. Η μάζα ταυτίζει πάντα τα πρόσωπα με τους θεσμούς, δεν σκέφτεται μακροπρόθεσμα αλλά ξεσπά επι δικαίων και αδίκων, σε όποιον βρεθεί μπροστά της.


Η αυτονόητη καταδίκη των γεγονότων απ’ όλους τους Έλληνες δεν αποτρέπει την επανάληψή τους με την πρώτη ευκαιρία. Η πολιτική ηγεσία του τόπου θα πρέπει να βρει ένα τρόπο εκτόνωσης αντί να μιλάει περί αυταρχισμού και να στοχοποιεί το ΣY.PI.ZA. τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δοκιμάζεται ή νιώθει ότι απειλείται, αν και δεν συμμετέχει ακόμα σε ακρότητες, φαίνεται να τις επιδοκιμάζει σε μεγάλο βαθμό.


Το κύριο μέλημα όλων πρέπει να είναι η αποφυγή της κοινωνικής έκρηξης, γιατί οι συνέπειές της θα είναι καταστροφικές για πολλά χρόνια. Στις Δημοκρατίες οι κυβερνήσεις πρέπει να αλλάζουν ομαλά, να αποχωρούν και να δίνουν τη θέση τους στην επόμενη πλειοψηφία χωρίς πέτρες, προπηλακισμούς και ακρότητες.






Γ.K.

R.E.M. - It's The End Of The World

ΣΑΠΦΩ ΙΙ

Ας δώσουμε ό,τι οφείλουμε στον Έρωτα.


Αφού τις μέρες θυσιάζουμε στον Άρη,


από της νύχτας τ’ ακριβά και τ’ αφανέρωτα






δεν θα ευδοκήσουμε το ελάχιστο να πάρει.


Ξάγρυπνες κάθε νύχτα. Ας φυλάξουμε·


στο πάναγνο, πανίερο νυχτέρι


όλες τις πράξεις τού Έρωτα ας πράξουμε


κι ας σκοτωθούμε με της σάρκας το μαχαίρι.






Ό,τι δεν είναι Έρωτας ο θάνατος


και είναι και το έχει και στη χλεύη


του σκουληκιού το παραδίδει· αθάνατος


ο Λόγος μου στο Σώμα που πιστεύει.


Να ‘ξερες, αχ, το πώς, το πόσο θέρομαι


και μόνο απ’ της δερμίδας σου την άψη.


Τους παγερούς και αδιάφορους εχθαίρομαι.


Μύριες φορές η όψη σου ας με κάψει.






Ήριννα, της αγάπης μου αλλώνυμη,


έλα σε μένα κι άσε πια την ηλακάτη·


μη φεύγεις πάντα, μη μ’ αφήνεις μόνη, μη,


χορδή της Λύρας μου και πρώτη και υπάτη.


Ανάξιά σου πάντα τ’ άλλα γνέματα·


σάρκινο πλέκουνε τα σώματα υφάδι·


λούσου μες στης αγάπης μου τα αίματα –


μια μουσική με το φιλί και με το χάδι.






Οι κνήμες, οι μηροί, τα μετατάρσια,


οι πλάτες, η γαστέρα, το κεφάλι,


όλα σου τα οριζόντια και τα εγκάρσια


πλασμένα για της Κύπριδος την πάλη.


Τα μέλη σου, τα στήθη σου τ’ ανάγλυφα


πόσες φορές δεν μ’ έχουν θανατώσει,


κάθε που τα φιλούσα και που τα ‘γλειφα


πίνοντας την πικρή τής σάρκας γνώση.






Γδύσου λοιπόν. Θανάσιμη γυμνότητα,


σε σένα όλες τις λέξεις θυσιάζω,


γλυκιά μου καμπυλόσχημη αγριότητα,


να τραγουδώ με κάνεις και να ουρλιάζω.


Το σώμα σου που ολόγυμνο μού δίνεται


πώς τη γδυτή ψυχή μου μεγαλώνει


και πώς η Γλώσσα απ’ τα φιλιά σου λύνεται


κι η Λέξη της τη σάρκα αποθεώνει.






Τα σώματα, τα σώματα, τα σώματα·


άκρατος οίνος για το υπέρτατο μεθύσι


της σάρκας οι χυμοί και τα αρώματα.


Η φλόγα που με ανάβει θα με σβήσει.


Τα δυο κορμιά που ως ένα περιπλέκονται,


δεμένα, τις ψυχές ελευθερώνουν·


στους λεύτερους τα πάντα επιτρέπονται,


οι ελεύθεροι τα πάντα δικαιώνουν.






Της πράξης την υπέροχη ωμότητα,


γυμνή κι εγώ, με άλλη ψυχή την ντύνω·


σε σμίγω με του ζώου την αγνότητα


ταιριάζοντας το Ρόδο με τον Κρίνο.


Τα σώματά μας δες πώς σοφιλιάζουνε


σοφά τα δυο μαζί περιπλεγμένα


κι άκου πώς ψιθυρίζουν και φωνάζουνε


και πώς γεννούν το ένα τ’ άλλο δίχως γέννα.






Να σε ξαπλώνω πίστομη και ανάσκελη,


στα τέσσερα ξανά, ξανά ριγμένη,


ανάστροφη και πλάγια και διάσκελη,


παντού με τρόπους χίλιους φιλημένη.


Η σάρκα είναι του Λόγου η αποθέωση,


τα χώματα του Θείου τ’ αντιστύλια·


η σύμμειξη και φόνος κι εξιλέωση·


τα πάνω πώς φιλούν τα κάτω χείλια…






Όταν δεν σ’ έχω πλάι μου και αγγίζομαι


εσένα πάλι επάνω μου αγγίζω,


σε σένα πάλι αργά-αργά βυθίζομαι


τα δάχτυλα βαθειά μου όταν βυθίζω.


Ξένη του κόσμου αγάπη κι ασυνήθιστη


στα σπλάχνα μου ριζώνει και με ορίζει·


στους κυκεώνες των καιρών αβύθιστη


ψυχή και πήρα το κορμί σου μετερίζι.






Εγώ που όλα τ’ απίστευτα τα πίστεψα


και που τ’ αβίωτα τού κόσμου τα έχω ζήσει


στον Έρωτα και μόνον μέσα αλήθεψα


και εφταπάρθενη σού δόθηκα ως Φύση.


Και τι να καταλάβει ο κόσμος, Ήριννα,


από το τρυφερό, σκληρό μας φύλο·


κόσμος ψυχρός – μα εντός μου λόγια πύρινα·


λένε της Λέσβος την αγάπη για την Τήλο.






Κι ωστόσο διωκόμαστε απ’ τον Όλεθρο·


κι αφού κάθε στιγμή παραμονεύει,






θα ορκίζομαι με πείσμα στο Ανώλεθρο


κι η Λέξη μου τους τάφους θα φονεύει.


Τα δυο περιπλεγμένα μας τα σώματα,


όσο κι αν φλέγονται και ό,τι κι αν τα φλέγει,


έχουν τ’ ομοιοτέλευτο στα χώματα.


Μα η Ποίησή μου στον Αιώνα θα σε λέγει.










© Θεοδόσης Βολκώφ