Λάθος λαό διάλεξαν. Εμείς οι Έλληνες δεν φοβόμαστε την παγκοσμιοποίηση.

Η πατρίδα μας σήμερα δέχεται την επίθεση της παγκοσμιοποίησης. Εδώ διεξάγεται ένα τεράστιο πείραμα τιθάσευσης όλων των λαών, προκειμένου η χρηματοοικονομική φούσκα να μην σκάσει στα χέρια των διεθνών ολιγαρχιών, αλλά να σκάσει στα κεφάλια των λαών, με αρπαγή του πλούτου τους. Αυτό το πείραμα γίνεται αυτή τη στιγμή σε Ελλάδα και Κύπρο.

Σε μας το πείραμα επιβάλλεται μέσω του χωροφύλακα της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, δηλαδή...
της Γερμανίας, η οποία όμως ταυτόχρονα εξυπηρετεί και τα δικά της εθνικιστικά σχέδια επικράτησης του Δ΄ Ράϊχ. Το καταφέρνει δε εύκολα αυτό, γιατί οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές ελίτ (των ελληνικών συμπεριλαμβανομένων), έχουν απεξαρτηθεί πλήρως και από εθνικά σύνδρομα, ηθικές αναστολές και φιλολαϊκά αισθήματα και έχουν ευθυγραμμιστεί απόλυτα με την ιδέα και τον τρόπο δράσης της παγκοσμιοποίησης που αποφέρει περισσότερα κέρδη στις διεθνείς ελίτ.

Οι λαοί (όπως και ο ελληνικός) έχουν μείνει μόνοι και απροστάτευτοι, από τις μέχρι πρότινος εθνικές τους ελίτ. Αναγκαστικά και μη έχοντας τι άλλο να κάνουν, περνούν διασκορπισμένοι και ασυντόνιστοι στην άμυνα και προσπαθούν να πιαστούν από έννοιες, όπως πατρίδα, έθνος, εθνική κυριαρχία, ιστορία, πολιτιστικές παραδόσεις, θρησκεία κ.λ.π. Όμως αυτόματα, όσοι αμύνονται κατ΄ αυτόν τον τρόπο, κατηγορούνται από τους γκλομπαλιστές ως πατριδοκάπηλοι, εθνικιστές, φασίστες, ρατσιστές, θρησκόληπτοι, φονταμεταλιστές κ.λ.π. με αποτέλεσμα να διαλύεται εύκολα κάθε απόπειρα για σύνταξη κάποιας γραμμής άμυνας. Οι γκλομπαλιστές νεοταξίτες, έκαναν όμως ένα ολέθριο σφάλμα. Διάλεξαν τον λάθος λαό για να κάνουν το πείραμά τους.

Η παγκοσμιοποίηση σε οικονομικό και επικοινωνιακό επίπεδο, προχωρά πλέον με τρομερές επιταχύνσεις και έχει καταστεί εντελώς ανεξέλεγκτη από τις εθνικές κυβερνήσεις, διαπερνώντας οριζόντια όλα τα εθνικά κράτη. Αυτή η εξέλιξη, βοηθούμενη και από τη συνεχώς αναπτυσσόμενη τεχνολογία, δεν μπορεί να αποτραπεί. Και μάλιστα όταν οι εθνικές ελίτ είναι ευθυγραμμισμένες με τη νέα κατάσταση. Είτε θα κάνει τον κύκλο της και θα σβήσει, είτε μάλλον θα τερματιστεί (ή θα αλλάξει μορφή) με έναν γενικευμένο καταστροφικό πόλεμο που θα προκαλέσουν τα επιθετικά παγκόσμια συμφέροντα και τα ανερχόμενα αμυντικά εθνικιστικά και ολοκληρωτικά κινήματα σε όλες τις χώρες.

Ενώ λοιπόν, τόσο οι παγκοσμιοποιημένες οικονομικές δραστηριότητες, όσο και η παγκόσμια μετάδοση πληροφοριών (δηλαδή οι δύο βασικοί παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται ο άνθρωπος), έχουν καταργήσει κάθε έννοια εθνικού κράτους και κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, την ίδια στιγμή η πολιτική εξουσία των εθνικών αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών, παραμένει περιορισμένη στα όρια των εθνικών κρατών, χωρίς επομένως να μπορεί να επηρεάσει στο παραμικρό την επιταχυνόμενη επιθετική παγκοσμιοποίηση.

Όποια άμυνα και αν σκεφτούμε εμείς οι Έλληνες, χωρίς μάλιστα την απόλυτη σύμπλευση της δικής μας ελίτ, είναι καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία. Οι δε αμυνόμενοι θα στιγματιστούν και ενδέχεται να διωχθούν. Το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι η όξυνση του αμυντικού εθνικισμού στην Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν είναι η λύση. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι επίθεση. Δεν αμυνόμαστε λοιπόν στην παγκοσμιοποίηση, λέμε ναι, όμως εμείς θα την αλλάξουμε. Η μάχη δεν θα δοθεί στα μετόπισθεν, αλλά μέσα στην καρδιά της παγκοσμιοποίησης. Ναι λοιπόν, θα γίνουμε πολίτες του κόσμου, όμως θέτουμε ένα επιθετικό ερώτημα: Τι παγκοσμιοποίηση θέλουμε; Παγκοσμιοποίηση με επίκεντρο τα οικονομικά συμφέροντα ή παγκοσμιοποίηση με κέντρο τον άνθρωπο;

Η επιθετική (και όχι αμυντική) αυτή ερώτηση, η οποία εύκολα απαντάται, είναι ταυτόχρονα διαλυτική της ιδέας της ισχύουσας παγκοσμιοποίησης (έτσι όπως την εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί της), και επιπλέον γεννά τρία νέα ερωτήματα;

Αφού λοιπόν, προφανώς θέτουμε στο κέντρο της παγκοσμιοποίησης τον άνθρωπο, τότε:

1) Σε οικονομικό επίπεδο: Θέλουμε μια παγκοσμιοποίηση με μεσάζοντες (νταβατζήδες) μεταξύ των λαών ή μια παγκοσμιοποίηση με άμεση επικοινωνία των ίδιων των λαών;
2) Σε πολιτικό επίπεδο: Θέλουμε παγκοσμιοποίηση της ολιγαρχίας ή παγκοσμιοποίηση της δημοκρατίας;
3) Σε συγκρουσιακό επίπεδο: Θέλουμε πολέμους που μας οδηγούν τα συμφέροντα των μεσαζόντων (νταβατζήδων) ή παγκόσμια ειρήνη με άμεση συνεργασία μεταξύ των λαών;

Τα πιο πάνω ερωτήματα είναι επιθετικά. Κτυπούν την καρδιά της ισχύουσας παγκοσμιοποίησης και δημιουργούν τη νέα παγκόσμια ιδεολογία και το παγκόσμιο όραμα που απουσιάζουν αυτή τη στιγμή από την εν εξελίξει παγκοσμιοποίηση. Ταυτόχρονα, τα ερωτήματα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις επικρατούσες σκέψεις των διεθνών ελίτ για ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό μοντέλο διακυβέρνησης. Το μοντέλο αυτό θα το επιτύχουν, μόνο όσο εμείς οι πολίτες εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε άμυνα και να είμαστε εύκολα αναλώσιμοι.

Επιπλέον, οι απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα, θα δώσουν αυτόματα απαντήσεις και σε θέματα όπως, κοινωνικοποίηση ή όχι του κρατικού μηχανισμού; κοινωνικοποίηση ή όχι της έκδοσης και ελέγχου του χρήματος; κοινωνικοποίηση ή όχι του internet και των ΜΜΕ; κοινωνικοποίηση ή όχι των κεντρικών τραπεζών; διατήρηση ή κατάργηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και εγκαθίδρυσης πραγματικής δημοκρατίας με τη βοήθεια και της σύγχρονης τεχνολογίας; κ.λ.π.

Διάλεξαν λοιπόν λάθος λαό, γιατί αυτός εδώ ο λαός που έδωσε στην ανθρωπότητα τον σύγχρονο πολιτισμό, είναι και ο μόνος που δεν φοβάται να βγει στην παγκόσμια κοινότητα και να θέσει τα πιο πάνω ερωτήματα που γεννούν νέα παγκόσμια προτάγματα.

Δεν φοβόμαστε λοιπόν εμείς οι Έλληνες την παγκοσμιοποίηση, ούτε θα επιτρέψουμε αυτή να μας διαλύσει. Απλά θα της αλλάξουμε το δρόμο που έχει πάρει. Ας αρχίσουμε λοιπόν μέσα από την ίδια την Ευρώπη με τη δημιουργία ενός νέου πανευρωπαϊκού κινήματος που θα θέτει τα πιο πάνω ερωτήματα.