Μπορεί η μιζέρια και η κακομοιριά να μας έχει κυριεύσει...Αλλά τούτες τις ώρες που σκεφτόμαστε τ μόνο την επιβίωση μας καλό θα ήταν να πάμε και να ανάψουμε ένα κερί στη μνήμη των Ελλήνων που έπεσαν μαχόμενοι για απλά και ταπεινά πράγματα ,για να μην βιάζουν τα παιδιά τους οι Τούρκοι
,για να μην τους σφάζουν σαν τράγια στην αγορά οι Γύφτοι ,κατ εντολή του Αγά και να μην βεβηλώνουν τις Εκκλησιές και τα κόκαλα των γονιών τους !Για αυτά τα απλά πράγματα πολέμησαν και πέθαναν στους Βαλκανικούς Πολέμους οι δικοί μας άνθρωποι ο όχι κάποιοι μακρινοί πρόγονοι ,αλλά το δικό μας αίμα, οι δικοί μας νεκροί τα νιούτσικα παιδιά από τα χωριά μας της Θεσσαλίας !Η ''Στρατιά ''των Θεσσαλών που πολέμησε στο Σαραντάπορο ,στα Σέρβια ,στο Λουδία και στη Σαλονίκη είχε τους πιο πολλούς νεκρούς στις μάχες του διπλασιασμού της Ελλάδος !
Σε αυτούς τους ταπεινούς την καταγωγή νεκρούς που μέχρι σήμερα δεν είναι ούτε ''όνομα σε κολόνα'' το ΓΕΕΘΑ τιμώντας την την μνήμη τους έστησε ηλεκτρονικό μουσείο με τα ονόματά τους και έπαψαν να είναι ανώνυμοι ...είναι οι δικοί μας νεκροί ,οι Παππούδες μας ,που κατάγονται από τα Τρίκαλα ,την Καρδίτσα την Λάρισα το Βόλο ...Είναι και τα παιδιά της Θεσσαλίας που γεννήθηκαν σκλάβοι και είχαν νιώσει το μαχαίρι του Τούρκου στο σβέρκο τους Πατέρα τους, στην κοιλιά της Μάνας τους !
Οφείλουμε να βρούμε τα ονόματα τους, να βρούμε τους δικούς μας ανθρώπους και να τους τιμήσουμε κάνοντας ένα ταπεινό τρισάγιο στη μνήμη τους !
Αφιερώνω μια καθημερινή Ιστορία από τον Κάμπο της Θεσσαλίας που ένα νιο παλικαράκι απο τα υπερήφανα χωριά των Χασίων και των Αντιχασίων που συνόδευε τον Παππού μου με το κάρο που πήγαινε στην Μονάδα του και παραπονούμενος που δεν ήταν από Κάμπο της Θεσσαλίας όπου υπήρχε απογραφή και δεν μπορούσε να πάει αν πολεμήσει και αυτός !
Το παλικάρι δούλευε στα κτήματα και βοηθούσε τον Παππού μου και λόγω φτώχειας έμενε στο σπίτι μας ...Το παράπονό του μεγάλο συνοδεύοντας τον Παππού μου για να φέρει πάλι πίσω το κάρο στο σπίτι μας , να λέει με πικρό παράπονο ...Ήθελα να ήμουν Εύζωνας ,να ήμουν παιδί του Κάμπου
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας ...Να ήμουν παιδί του Κάμπου !
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας , να ήμουν παιδί του Κάμπου
Να δέσω του Σταυρού σανό κοντά στο λιβαδάκι
Να μάσω ξύλα το Χινόπωρο ,να ρθεί ο Αι Δημήτρης
Να ζέψω την φοράδα μου, να πάρω το ποτάμι
Να φτάσω απογεμα αργά ,σιμά στο Καραούλι
Να πιω νερό στον Αι Λια να ακούσω το Κανόνι ! Χωριάτες να με σταματούν ,να με ρωτούν τα νέα
Αν έπεσε το οχυρό ,η σκλάβα Ελασσόνα
Να φτάσω νύχτα στο Στρατό ,να βάλω τη στολή μου
Να πάρω σπάθα γυριστή να δέσω τα τσαρούχια
Να πάω να αλλάξω το σκοπό ,να αλλάξω το φαντάρο
Να γύρει στην καπότα του να κοιμηθεί μια στάλα
Γιατί έχει το πρωί να φτάσει στο ποτάμι
Να είναι εκεί πρωτύτερα σαν πέσουν τα λεφούσια
Να κράξει ,να χουγιάξει, να ακούσει ο Νικόπουλος*
να στρίψει να βοηθήσει !
Να έρθουν οι Εύζωνες ταχιά να πιάσουν το γιοφύρι
Να το φυλάξουν ,να σταθεί να σπρώξουν τα κανόνια
Να φτιάξουν γίδα με ζουμί να φάει και ο τραυματίας
Να δώσουν και στον χωρικό που έφερε τα βόδια !
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας να δέσω το ζωνάρι
να βγάλω μια κραυγή σαν τρέξω προς την ποταμιά
στου Σαραντάπορου την πλάκα
Να με ακούσει ο Πάπα Παναγής να αρχίσει να βλογάει !
Αν τύχει και είμαι από τους τυχερούς και ''πέσουν'' στο ποτάμι
Να ρθείτε να με κλάψετε ,να ρθείτε να με δείτε ! Γιατί θα γίνω γράμματα σε κάτασπρη κολόνα,
να με διαβάζουν δάσκαλοι, να με βλογάνε Διάκοι
Να με θυμούνται Στρατηγοί , βιβλία να με γράφουν
Να λεν για μένα στο χωριό και να με μολογάνε,
Σαν θέλουν μάνες για τους γιους να τους μοιρολογάνε !
Ήθελα να νάτανε Χινόπωρο και ένας βαρύς Χειμώνας
Για να γυρέψω μια ευχή του Χάρου να με αφήσει,
να πάρω πίσω το στρατί να φτάσω στο Γριζάνο
Να δώ αντίκρυ το Χωριό το έρημο Νιχώρι
Να δώ τον Γυιό μου Άρχοντα, τον Εγγονό Λοχία
Μου είπαν πως έγινε Τρανός και με Χρυσά γαλόνια
Να του αφήκω μιαν ευχή να με θυμάται λίγο
'Όταν Τρανός θα πολεμά ...Να σώσει την Πατρίδα
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας ..Να 'ήμουν παιδί του Κάμπου !
Να καμαρώνω το Στρατό ...Σαν θα περνάει τις Νύχτες !
*Νικόπουλος Υπολοχαγός των Ευζώνων ...Φίλος του Παππού μου, έπεσε μαχόμενος το 1913 !
Αφιερωμένο στον Παππού μου ,που έζησε,πολέμησε και πέθανε σαν Έλληνας !
Αφιερωμένο στο άγνωστο Παλικάρι των Χασίων ...
Μακρυγιάννης Χρήστος
Αξιωματικός ε.α
,για να μην τους σφάζουν σαν τράγια στην αγορά οι Γύφτοι ,κατ εντολή του Αγά και να μην βεβηλώνουν τις Εκκλησιές και τα κόκαλα των γονιών τους !Για αυτά τα απλά πράγματα πολέμησαν και πέθαναν στους Βαλκανικούς Πολέμους οι δικοί μας άνθρωποι ο όχι κάποιοι μακρινοί πρόγονοι ,αλλά το δικό μας αίμα, οι δικοί μας νεκροί τα νιούτσικα παιδιά από τα χωριά μας της Θεσσαλίας !Η ''Στρατιά ''των Θεσσαλών που πολέμησε στο Σαραντάπορο ,στα Σέρβια ,στο Λουδία και στη Σαλονίκη είχε τους πιο πολλούς νεκρούς στις μάχες του διπλασιασμού της Ελλάδος !
Σε αυτούς τους ταπεινούς την καταγωγή νεκρούς που μέχρι σήμερα δεν είναι ούτε ''όνομα σε κολόνα'' το ΓΕΕΘΑ τιμώντας την την μνήμη τους έστησε ηλεκτρονικό μουσείο με τα ονόματά τους και έπαψαν να είναι ανώνυμοι ...είναι οι δικοί μας νεκροί ,οι Παππούδες μας ,που κατάγονται από τα Τρίκαλα ,την Καρδίτσα την Λάρισα το Βόλο ...Είναι και τα παιδιά της Θεσσαλίας που γεννήθηκαν σκλάβοι και είχαν νιώσει το μαχαίρι του Τούρκου στο σβέρκο τους Πατέρα τους, στην κοιλιά της Μάνας τους !
Οφείλουμε να βρούμε τα ονόματα τους, να βρούμε τους δικούς μας ανθρώπους και να τους τιμήσουμε κάνοντας ένα ταπεινό τρισάγιο στη μνήμη τους !
Αφιερώνω μια καθημερινή Ιστορία από τον Κάμπο της Θεσσαλίας που ένα νιο παλικαράκι απο τα υπερήφανα χωριά των Χασίων και των Αντιχασίων που συνόδευε τον Παππού μου με το κάρο που πήγαινε στην Μονάδα του και παραπονούμενος που δεν ήταν από Κάμπο της Θεσσαλίας όπου υπήρχε απογραφή και δεν μπορούσε να πάει αν πολεμήσει και αυτός !
Το παλικάρι δούλευε στα κτήματα και βοηθούσε τον Παππού μου και λόγω φτώχειας έμενε στο σπίτι μας ...Το παράπονό του μεγάλο συνοδεύοντας τον Παππού μου για να φέρει πάλι πίσω το κάρο στο σπίτι μας , να λέει με πικρό παράπονο ...Ήθελα να ήμουν Εύζωνας ,να ήμουν παιδί του Κάμπου
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας ...Να ήμουν παιδί του Κάμπου !
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας , να ήμουν παιδί του Κάμπου
Να δέσω του Σταυρού σανό κοντά στο λιβαδάκι
Να μάσω ξύλα το Χινόπωρο ,να ρθεί ο Αι Δημήτρης
Να ζέψω την φοράδα μου, να πάρω το ποτάμι
Να φτάσω απογεμα αργά ,σιμά στο Καραούλι
Να πιω νερό στον Αι Λια να ακούσω το Κανόνι ! Χωριάτες να με σταματούν ,να με ρωτούν τα νέα
Αν έπεσε το οχυρό ,η σκλάβα Ελασσόνα
Να φτάσω νύχτα στο Στρατό ,να βάλω τη στολή μου
Να πάρω σπάθα γυριστή να δέσω τα τσαρούχια
Να πάω να αλλάξω το σκοπό ,να αλλάξω το φαντάρο
Να γύρει στην καπότα του να κοιμηθεί μια στάλα
Γιατί έχει το πρωί να φτάσει στο ποτάμι
Να είναι εκεί πρωτύτερα σαν πέσουν τα λεφούσια
Να κράξει ,να χουγιάξει, να ακούσει ο Νικόπουλος*
να στρίψει να βοηθήσει !
Να έρθουν οι Εύζωνες ταχιά να πιάσουν το γιοφύρι
Να το φυλάξουν ,να σταθεί να σπρώξουν τα κανόνια
Να φτιάξουν γίδα με ζουμί να φάει και ο τραυματίας
Να δώσουν και στον χωρικό που έφερε τα βόδια !
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας να δέσω το ζωνάρι
να βγάλω μια κραυγή σαν τρέξω προς την ποταμιά
στου Σαραντάπορου την πλάκα
Να με ακούσει ο Πάπα Παναγής να αρχίσει να βλογάει !
Αν τύχει και είμαι από τους τυχερούς και ''πέσουν'' στο ποτάμι
Να ρθείτε να με κλάψετε ,να ρθείτε να με δείτε ! Γιατί θα γίνω γράμματα σε κάτασπρη κολόνα,
να με διαβάζουν δάσκαλοι, να με βλογάνε Διάκοι
Να με θυμούνται Στρατηγοί , βιβλία να με γράφουν
Να λεν για μένα στο χωριό και να με μολογάνε,
Σαν θέλουν μάνες για τους γιους να τους μοιρολογάνε !
Ήθελα να νάτανε Χινόπωρο και ένας βαρύς Χειμώνας
Για να γυρέψω μια ευχή του Χάρου να με αφήσει,
να πάρω πίσω το στρατί να φτάσω στο Γριζάνο
Να δώ αντίκρυ το Χωριό το έρημο Νιχώρι
Να δώ τον Γυιό μου Άρχοντα, τον Εγγονό Λοχία
Μου είπαν πως έγινε Τρανός και με Χρυσά γαλόνια
Να του αφήκω μιαν ευχή να με θυμάται λίγο
'Όταν Τρανός θα πολεμά ...Να σώσει την Πατρίδα
Ήθελα να ήμουν Εύζωνας ..Να 'ήμουν παιδί του Κάμπου !
Να καμαρώνω το Στρατό ...Σαν θα περνάει τις Νύχτες !
*Νικόπουλος Υπολοχαγός των Ευζώνων ...Φίλος του Παππού μου, έπεσε μαχόμενος το 1913 !
Αφιερωμένο στον Παππού μου ,που έζησε,πολέμησε και πέθανε σαν Έλληνας !
Αφιερωμένο στο άγνωστο Παλικάρι των Χασίων ...
Μακρυγιάννης Χρήστος
Αξιωματικός ε.α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου