Δεν μας πειράζουν οι βόλτες και οι εξερευνητικοί περίπατοι στο μπλογκ, κάθε άλλο μάλιστα. Χαρά μας η περιδιάβαση και το σεργιάνι! Αλλά επειδή πάντα θέλουμε να κάνουμε τη ζωή όλων μας εύκολη, συγκτρώνουμε εδώ 7 από τις φετινές συνταγές που εντάσσονται στο διατροφικό πνεύμα της Καθαράς Δευτέρας. Κούλουμα αλα Pandespani, λοιπόν, 2012. ταμπουλέ: σαλάτα με πλιγούρι και αρωματισμένα λαχανικά
η αφράτη ταραμοσαλάτα της Ευγενίας – με λάδι και μόνον!
lego ντολμαδάκια size S και XS
τηγανητά λαχανικά
γαρίδες με λαχανικά και αβοκάντο
πράσινες τηγανητές ντομάτες
Όχι, δεν έμαθα ακόμη αραβικά, αν και πολύ θα το ήθελα – αυτή η γραφή μου κάνει συναρπαστικά εικαστική! Αλλά, ιντερνετικά είδα ότι έτσι γράφεται το ταμπουλέ ή ταμπούλι ή ταμπούλα, όπως προφέρεται στα αραβικά, μια και το τελευταίο φωνήεν ακούγεται μεταξύ α και ε. Πρόκειται για την γνωστή σαλάτα με πλιγούρι και μαϊντανό, που συναντάμε στα παράκτια και νησιά ολόκληρου τoυ πολύ ανατολικού τμήματος της Μεσογείου (από το βόρειο-ανατολικό τμήμα της χερσονήσου του Σινά, τα βόρεια, μέσω Ισραήλ, το Λίβανο και τη Συρία, και δυτικά κατά μήκος της σύγχρονης τουρκικής ακτής) και χαρακτηρίζει την λεβαντίνικη κουζίνα ή αλλιώς κουζίνα της Μέσης Ανατολής. Από το γαλλικό Levant για την Ανατολή, αφού έτσι έβλεπαν οι δυτικοευρωπαίοι τις χώρες που ανέτειλε ο ήλιος (levant soleil, ανατέλλων ήλιος), οι Γάλλοι ονόμασαν «Κράτη του Λεβάντε’ τη Συρία και τον Λίβανο όσο τα διοικούσαν, αλλά επίσης ως γνωστόν, το όνομα Λεβαντίνος αναφέρεται και σε Ευρωπαίους (Ενετούς, Γάλλους ή άλλους) που έζησαν στην Τουρκία από την Οθωμανική περίοδο όπως και (υποτιμιτικά αναφέρεται από τους Άγγλους) σε όσους είναι μικτής Αραβικής και Ευρωπαϊκής καταγωγής ή και για Ευρωπαίους που ξέμειναν γύρω απ’ αυτούς τους τόπους και απέκτησαν συνήθειες (τρόπων και ενδυματολογικές) ‘ιθαγενών’.
Το ταμπουλέ ή ταμπούλι (tabbouleh) είναι από τις χαρακτηριστικές γεύσεις της Λεβαντίνικης κουζίνας, μαζί με το χούμους, τα μεζεδάκια και την καπνιστή μελιτζανοσαλάτα ή αλλιώς ‘μπιάμπα γανούζ’ αραβιστί (baba ghannouj, بابا غنوج). Αφορμή για την συνταγή ήταν η φίλη μου η Ιωάννα, που αρίβαρε το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, με ωραία λεβαντίνικη πατίνα χρώματος υγείας στο δέρμα, λιλά παρεό και ασορτί καπάκι σε τεράστιο μπολ, γεμάτο με δροσερό ταμπούλι. «Δοκίμασέ το, θέλει λίγο ακόμη λεμόνι, μου φαίνεται», λέει μετά τα ματς-μουτς. Και ναι, προστέθηκε λίγο λεμόνι και η σαλάτα έγινε ούτε λίγο ούτε πολύ άφαντη σε χρόνο ρεκόρ. Καταπληκτική ιδέα είχε η Ιωάννα, ομολογουμένως και πιο δροσερή επιλογή για την μεσημεριανή ζέστη δεν θα πέρναγε ούτε απ’ το δικό μου κεφάλι.
Αυτή εδώ ωστόσο, είναι η παντεσπανική εκδοχή του ταμπούλι, λίγο πιο αρωματική και ελαφρώς πικάντικη, σερβιρισμένη επίσης διαφορετικά από τις συνήθεις, σε κανονικό ποτήρι. Η εκδοχή του βερίν (verrine) εδώ εφαρμόζεται πολύ εύκολα και δεν απαιτεί ούτε μαεστρία ούτε επιπλέον χρόνο και κόπο. Το αποτέλεσμα όμως, είναι αρκετά εντυπωσιακό, έχει κάτι από touch of class που ευχαριστεί το μάτι και προδιαθέτει λιγουρευτικά, πέραν του ότι η γευστική δροσιά της σαλάτας είναι δεδομένη. Φυσικά μπορείτε να βάλετε το ταμπούλι σε σαλατιέρα κι αν μάλιστα είναι γυάλινη, οι στρώσεις θα παραμείνουν και το αποτέλεσμα είναι αισθητικά εξίσου ενδιαφέρον.
Προετοιμασία: Mισή ώρα περίπου, κόψτε τα λαχανικά όσο περιμένετε το πλιγούρι να μαλακώσει. Είναι σημαντικό όλα να είναι πολύ ψιλοκομμένα, γι’ αυτό πάρτε κοφτερό μαχαίρι. Μπορείτε να την κάνετε πολύ νωρίτερα και να βάλετε τα ποτήρια σκεπασμένα με μεμβράνη στο ψυγείο. Εύκολη και γρήγορη συνταγή.
Υλικά (για 6 άτομα)
120 γραμ. πλιγούρι
2 μεγάλες κόκκινες ντομάτες ώριμες αλλά σφιχτές, χωρίς τη φλούδα και τα σπόρια
1 πράσινη πιπεριά
1 μικρό αγγουράκι
3 φρέσκα κρεμμυδάκια, το άσπρο τμήμα
2-3 κ.σ. χυμό λεμονιού
2 κ.σ. μαϊντανό ψιλοκομμένο
2 κ.σ. φρέσκια μέντα ψιλοκομμένη
1 κ.σ. κόλιανδρο ψιλοκομμένο
5 κ.σ. ελαιόλαδο
1/2 κ.γ. μπούκοβο
1 πρέζα καγέν πιπέρι (προαιρετικά)
αλάτι, πιπέρι
6 κορυφές φρέσκιας μέντας για το γαρνίρισμα
Ετοιμάζετε το πλιγούρι: To βάζετε σε μπολ και προσθέτετε ζεστό αλατισμένο νερό να το υπερκαλύπτει κατά 2 εκατ. περίπου. Το αφήνετε για 10-20 λεπτά, σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου, να μαλακώσει. Σουρώνετε αν έχει επιπλέον υγρό όταν είναι έτοιμο και αφήνετε να κρυώσει εντελώς. Προσθέτετε τον μαϊντανό, τον κόλιανδρο και την μέντα, 3 κ.σ. απ’ το ελαιόλαδο και 1-2 κ.σ. απ’ το λεμόνι, ανάλογα με το πόσο ξινό το θέλετε.
Ετοιμάζετε τα λαχανικά: Ta ψιλοκόβετε όλα σε πολύ μικρά κυβάκια 3-5 χιλ. και βάζετε το 1/3 της ποσότητας στο πλιγούρι. Ανακατεύετε, δοκιμάζετε και διορθώνετε σε αλάτι, πιπέρι, ανάλογα με την γεύση σας.
Σημείωση: Ta μικρά τρυφερά αγγουράκια συνήθως έχουν ελάχιστα σπόρια, ειδικά τα βιολογικά. Αν έχουν πολλά, αφαιρέστε τα.
Αναμιγνύετε τα υπόλοιπα λαχανικά με το υπόλοιπο ελαιόλαδο, το λεμόνι, το μπούκοβο και το καγέν (αν χρησιμοποιείτε), αλάτι και πιπέρι, ανακατεύοντας καλά.
Σύνθεση: Επιλέξτε ένα νορμάλ μεγέθους ποτήρι (π.χ. ποτήρι ουίσκι ή νερού) και βάλτε μια στρώση από τα λαχανικά, περίπου στο 1 εκατ. Συνεχίστε με μια σχεδόν διπλάσια ποσότητα από το πλιγούρι και πιέστε το με ένα κουταλάκι του γλυκού ελαφρά. Προσθέστε μια τελευταία στρώση λαχανικών, χωρίς να την πιέσετε.
Σερβίρισμα: Τοποθετείστε σε κάθε ποτήρι από μια κορυφή φρέσκιας μέντας και έτοιμο!
η αφράτη ταραμοσαλάτα της Ευγενίας – με λάδι και μόνον!
Δύσκολα μπορώ να αποκόψω μια συνταγή απ’ τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες την δοκίμασα. Οι άνθρωποι, τα μέρη, η διάθεση, όλα συμβάλλουν στο γευστικό αποτύπωμα που σου μένει στο μυαλό και δεν μπορώ παρά να τα αναπαράγω όταν μοιράζομαι την συνταγή. Ειδικά σ’ αυτή την περίπτωση που οι συνθήκες ήταν ιδανικές και στη μέση του χειμώνα, γεμίζεις με καλοκαιρινές μνήμες.
Ήταν στα μέσα του περσινού Αυγούστου, κάπου έξω απ’ τις Σπέτσες, όταν με το ταχύπλοο των φίλων μου, μπήκαμε σε έναν υπέροχο κολπίσκο προς την Βερβερόντα, για να συναντηθούμε με διάφορους φίλους. Καταλήξαμε όλοι με συνοπτικές διαδικασίες πάνω στο ξύλινο καϊκι του «άρχοντα» της παρέας, που όχι μόνον είχε τον χώρο αλλά και την διάθεση και το μεράκι να μας ετοιμάσει μια ουζοποσία, ως αυτή οφείλει να γίνεται. Με μεζέδες λιτούς και εκλεκτούς, με τις οξύτητες και τις αρμύρες να αναδεικνύουν την γεύση του ούζου και με την προσωπική φιλοξενία της Ευγενίας να κρατά την παρέα πάντα στα πάνω της.
«Θα σου βγάλω μια ταραμοσαλάτα, Δημήτρη, και θέλω να μου πεις εσύ που ξέρεις», μου λέει… γνωρίζοντας βεβαίως περί pandespani και θεωρώντας την γνώμη βαρύνουσα. Η ταραμοσαλάτα με λάδι της Ευγενίας δεν παιζόταν… ήταν ό,τι πιο ανάλαφρο και αφράτο είχα δοκιμάσει και ομο
λογώ πως όχι μόνον δεν τσιγκουνεύτηκα τα λόγια, αλλά οι πράξεις μου (όπως και όλων των υπολοίπων) επιβεβαίωσαν τον θαυμασμό. «Ένα μυστικό» μου λέει, «το λεμόνι στην αρχή… το χτυπάς με το κρεμμυδάκι και τον ταραμά… μετά το λαδάκι σαν μαγιονέζα, σιγά-σιγά… και μετά είμαι για pandespani»! Είχα δοκιμάσει παλιότερα να την κάνω μόνο με λάδι, χωρίς ψωμί αλλά δεν μου είχε βγει, γιατί δεν ήξερα το μυστικό. Άν θέλετε λοιπόν, να κάνετε την απλούστερη, πιο αφράτη και εξαιρετικά σικ ταραμοσαλάτα, ακολουθείστε τη συνταγή της Ευγενίας.
Προετοιμασία: Πανεύκολη συνταγή με 4 μόνον υλικά που είναι έτοιμη σε λιγότερο από 5 λεπτά. Θέλει όμως 2 ώρες στο ψυγείο (σκεπασμένη με διαφανή μεμβράνη ή μέσα σε κλειστό μπολ) πριν την χαρείτε.
Υλικά (για μεζέ 6-8 ατόμων)
150 γραμ. λευκό ταραμά
½ κρεμμύδι ψιλοκομμένο
450 – 500 ml ελαιόλαδο
2-2½ λεμόνια, τον χυμό
Παρασκευή: Σε μίξερ πολτοποιείτε το κρεμμύδι μαζί με το λεμόνι και τον ταραμά. Στη συνέχεια προσθέτετε σιγά-σιγά το ελαιόλαδο σαν να κάνατε μαγιονέζα. Την αφήνετε στο ψυγείο να πέσει η αψιά γεύση του κρεμμυδιού και να δέσει η ταραμοσαλάτα, για τουλάχιστον 2 ώρες.
100 lego ντολμαδάκια size S και XS
Έχω καταβάλλει μια μάλλον φιλότιμη προσπάθεια να διακόψω το love affair μου με τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και μάλλον το πέτυχα. Εντούτοις, αδυνατώ ακόμη να παρακάμψω τον πειρασμό να διαβάζω ό,τι μας αφορά ως κατάσταση γεγονότων ή σενάριο για κάθε πιθανολογούμενο επεισόδειο σχετίζεται με το μέλλον μας, αναγνωρίζοντας βεβαίως πως αυτή η καθημερινή τροφοδότηση όχι μόνον είναι ένα είδος εξάρτησης που με ξεπερνάει και δεν μ’ ευχαριστεί, τουναντίον εντείνει τον παράγοντα του άγχους, σε σημείο που μερικές φορές το μυαλό να κτυπάει κόκκινο. Κι εδώ, πολλά οφείλω τις τελευταίες μέρες στην φίλη μου την Cιμώνη, που σχεδόν με τράβηξε απ’ την τρύπα του να σκέφτομαι πως μόνο μια έντονη μαύρη γραμμή προσδιορίζει το όριο όσων μας αφορούν και κυρίως περιφρουρούν σαν φαντάσματα τη δυνατότητά μας να ονειρευόμαστε ελεύθερα στη χώρα του πιο υπερχρεωμένου ήλιου και του χρεοκοπημένου γαλάζιου ουρανού (το τελευταίο σε αποτίμηση κόστους ψυχικού εκτός από ευρώ).
Εστιάζω λοιπόν στα άτομα που υπάρχουν δίπλα μας και μπορούν να στηρίζουν το δεκανίκι που γίνεται ετοιμόρροπο, που έχουν τη δύναμη τη σωστή στιγμή να ανοίξουν τη χαραμάδα για το φως αλλά ακριβώς στα μέτρα μας, που ξεσκονίζουν με μαγικό τρόπο τους φόβους και ορίζουν την ουσία στο περιεχόμενο του κόσμου μας, ανεξάρτητα από αντικείμενα ή χαρτονομίσματα ή κοινωνική δικαιοσύνη ή και οποιαδήποτε παρανοϊκή νόρμα τρίτων. Κι όταν πολλά από τα υπόλοιπα ‘κοσμικά’ καταρρέουν κι ο πάτος που χάνονται τα μπάζα τους παραμένει άγνωστος, αυτή η ανθρώπινη σταθερή αποτελεί την αμετακίνητη βάση για να πατάς και να μην χάνεσαι. Άλλωστε τα συναισθήματα και οι εμπειρίες δεν φορολογούνται, είναι ένα πολύτιμο χαρτοφυλάκιο που οι μετοχές του δεν ανεβοκατεβαίνουν εξαιτίας κανενός εξωγενούς παράγοντα, καμιάς αντίληψης ούτε τοπικής ή παγκόσμιας κρίσης.Μ’ αυτή τη σκοπιά ειδωμένα τα πράγματα, νιώθω παραπάνω από τυχερή, πλούσια, περήφανη και ευγνώμων να έχω στήριξη στη δική μου ύφεση από τέτοια μοναδικά άτομα-φίλους, με ευφυία, σθένος και κυρίως ψυχή με μόνιμο πλεόνασμα.
Στην εν λόγω σοφή και πολύτιμη κατηγορία -αλλά για άλλους λόγους- ανήκε και ο άνθρωπος που μου μετέφερε τη συνταγή και που, όσο ζούσε, έφτιαχνε τα τούτσικα ντολμαδάκια-lego ανελλιπώς και σε ποσότητα διόλου ευκαταφρόνητη. Ο λόγος για την κυρία Γραμματική που ήταν ένα είδος αναπληρωματικής μαμάς, για την οποία έχω βεβαίως ξαναγράψει παλιότερα. Το ενδιαφέρον τους δεν βρίσκεται απλώς στο μέγεθος, παρότι είναι μεγάλο ατού η χαριτωμένη small ή extra small εμφάνιση στο πιάτο. Προσωπικά τουλάχιστον, μικρά ντολμαδάκια έχω δοκιμάσει διάφορα, αλλά όχι τόσο πετυχημένα γευστικά και πουθενά με το άρωμα που αποδίδει αυτός ο συνδυασμός του ρυζιού σε φρέσκο αμπελόφυλλο με το κρεμμύδι, τον μάραθο και τον δυόσμο.
Οφείλω να ομολογήσω, πως ξεκινώντας τη συνταγή της στην κουζίνα μας, με βάση τις περίπου σαφείς οδηγίες της, διαπίστωσα πως υπήρχε ένα εισαγωγικό ακαθόριστο σύννεφο δυσκολίας σε σχέση με το δίπλωμα-φάσκιωμα. Σας διαβεβαιώ όμως, πως είναι εξαιρετικά εύκολο έως διασκεδαστικό το εγχείρημα και δείτε τις φωτογραφίες, τεχνικά βοηθάνε. Μετά το τρίτο δίπλωμα μάλιστα, τα δάχτυλα αναπτύσσουν μια δική τους ταχύτητα και αμφιβάλλω αν ακόμη και κάποιος όχι πολύ εξοικειωμένος με το να χρησιμοποιεί τα χέρια του, θα χρειαστεί παραπάνω από 30 λεπτά για όλα.
Τα μικρά ντολμαδάκια με ρύζι είναι από τις νόστιμες ελληνικές συνταγές που ‘κλειδώνουν’ την γεύση τους στη φίνα τους απλότητα και θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε μενού πάρτυ πολύ καλύτερα από πολλές άλλες συνηθισμένες επιλογές. Αν τα κάνετε, βάζω στοίχημα πως δεν θα περισσέψουν, αλλά στη σπάνια περίπτωση που το χάσω, παρακαλώ να μου τα στείλετε.
Υ.Γ. Τα ντολμαδάκια με ρύζι είναι αυτά που αποκαλούμε ‘γιαλαντζί (yalanci)` – τούρκικη λέξη για το ΄ψεύτης’ και ‘ψεύτικος’ επειδή δεν περιέχουν κιμά που αποτελεί προφανώς, την κανονική ορίτζιναλ εκδοχή. Τα φρέσκα αμπελόφυλλα μετά το ζεμάτισμα διατηρούνται στην κατάψυκη για πολύ καιρό. Υπάρχει ένα μόνο σημείο προσοχής: αποθηκεύστε τα οριζόντια σε ταψάκι ή άλλο επίπεδο σκεύος ώστε παγωμένα να μην σπάσουν.
Προετοιμασία: 1-1 1/2 ώρα, ανάλογα και με την έφεση στο τύλιγμα, συν 30 λεπτά το μαγείρεμα. Αν χρησιμοποιήσετε έτοιμα αμπελόφυλλα, δεν θα χρειαστεί το ζεμάτισμα. Μπορείτε να ψιλοκόψετε τα υλικά όση ώρα μαγερεύεται το ρύζι. Ολόκληρη η συνταγή μπορεί να γίνει και 2 μέρες νωρίτερα και να διατηρηθούν τα ντολμαδάκια (εννοείται σκεπασμένα) στο ψυγείο.
Yλικά (για 100 περίπου ντολμαδάκια – 6 άτομα)
100 μεσαία αμπελόφυλλα και 10 επιπλέον
100 ml ελαιόλαδο
νερό
χυμός από 2 λεμόνια
πιπέρι
για τη γέμιση
3 κ.σ. ελαιόλαδο
200 ml νερό
2 μεγάλα κρεμμύδια τριμμένα (στον τρίφτη ή για δευτερόλεπτα στο μούλτι)
2-3 κρεμμυδάκια φρέσκα ολόκληρα (και τα πράσινα φύλλα) ψιλοκομμένα
1 ματσάκι μάραθο ψιλοκομμένο
10 μεγάλα φύλλα δυόσμο ψιλοκομμένα
1/2 κιλό ρύζι γλασέ
1/2 φλ. μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι
Ζεματίζετε τα αμπελόφυλλα: Tα πιάνετε σε ομάδες των 10-15 φύλλων ανάμεσα σε δυο τρυπητές σπάτουλες και τα βάζετε για 5-8 δευτερόλεπτα μέσα σε νερό που βράζει.Σημείωση: Δεν θα πρέπει να βράσουν αλλά απλώς να μαλακώσουν ώστε να μην σπάζουν και να τυλίγονται εύκολα.Τα βγάζετε και τα κρυώνετε αμέσως κάτω από τρεχούμενο νερό ή σε μεγάλο μπολ με παγωμένο νερό. Επαναλαμβάνετε τη διαδικασία μέχρι την τελευταία ομάδα.Ετοιμάζετε τη γέμιση: Σε κατσαρόλα και σε μέτρια φωτιά ζεσταίνετε τις 3 κ.σ. ελαιόλαδο και προσθέτετε το κρεμμύδι. Σοτάρετε για 2-3 λεπτά και ρίχνετε το ρύζι. Το γυρίζετε και ανακατεύετε για άλλα 2-3 λεπτά. Ρίχνετε το νερό και σιγοβράζετε για 10 λεπτά, ώστε το ρύζι να μαλακώσει κάπως χωρίς ωστόσο να είναι έτοιμο.Αποσύρετε από τη φωτιά, αφήνετε λίγο να κρυώσει και προσθέτετε όλα τα υπόλοιπα υλικά της γέμισης, αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Ανακατεύετε, δοκιμάζετε και διορθώνετε, αν χρειάζεται.
Τυλίγετε τα ντολμαδάκια: Παίρνετε κάθε φορά 1 φύλλο και τοποθετείτε στο κέντρο του 1 κ.γ. από την γέμιση. Διπλώνετε πρώτα το δεξί μέρος του φύλλου και από πάνω το αριστερό, δίνοντας ένα επίμηκες σχήμα, με την γέμιση στο κάτω μέρος. Διπλώνετε ρολάροντας το τμήμα της γέμισης στο υπόλοιπο και το αφήνετε με το κλείσιμο στο κάτω μέρος. Έτοιμο. Επαναλαμβάνετε μέχρι το τέλος, κρατώντας χωριστά τα μεγάλα αμπελόφυλλα για να μπουν στον πάτο της κατσαρόλας και πάνω στα στην τελευταία στρώση από ντολμαδάκια.
Το στρώσιμο της κατσαρόλας: Καλύπτετε εντελώς τον πάτο με τα μεγάλα αμπελόφυλλα, βάζοντας το ένα δίπλα στο άλλο – οι μερικές διπλοκαλύψεις επιτρέπονται. Αρχίζετε να τοποθετείτε περιμετρικά και με τάξη χωρίς κενά τα ντολμαδάκια κάνοντας ομόκεντρους κύκλους από την περιφέρεια της κατσαρόλας προς το κέντρο. Όταν η στρώση γεμίσει, ‘κτίζετε’ με τον ίδιο τρόπο πάνω της την επόμενη κ.ο.κ.
Μαγειρεύετε: Σκεπάζετε την τελευταία στρώση με τα υπόλοιπα μεγάλα φύλλα, ρίχνετε το λεμόνι, το ελαιόλαδο, πιπέρι και νερό να τα σκεπάζει και τοποθετείτε πάνω τους ανάποδα ένα πιάτο. Τα βάζετε στη φωτιά και μόλις φτάσει σε σημείο βρασμού, την χαμηλώνετε και μαγειρεύετε (μέτρια προς χαμηλή) με σκεπασμένη την κατσαρόλα για 30 λεπτά. Aφήνετε να κρυώσουν λίγο και αφαιρείτε το πιάτο και τα επάνω αμπελόφυλλα.
Σερβίρισμα: Σε θερμοκρασία δωματίου και σε πιατέλα σαν τουβλάκια lego -δείχνουν ωραία- με φετούλες λεμόνι για όποιον αρέσκεται στα πιο ξινά αλλά και γιατί το κίτρινο φωτίζει το βαθύ πράσινο-καφέ και ανοίγει την όρεξη.
Tηγανητά λαχανικά: 7 μυστικά για το κριτς της γεύσης…
Τραγανά, κριτσανιστά, τραγανιστά, ξεροψημένα, να κάνουν θόρυβο μόλις τα δαγκώνεις, αυτό το μικρό απολαυστικό τρίξιμο στο δόντι, ο καϋμός των τηγανητών στο τραπέζι… Επτά μυστικά για να βγαίνουν τα τηγανητά λαχανικά καλύτερα.1. Όσο πιο λεπτά τόσο πιο τραγανά: Η σάρκα των περισσότερων λαχανικών έχει πολύ νερό. Ακόμη και αλευρωμένα εξωτερικά ή περασμένα σε κουρκούτι, το εσωτερικό παραμένει αναγκαστικά ζουμερό. Το καυτό λάδι τηγανίζει και ξεροψήνει το μέρος των λαχανικών που έρχεται σε επαφή. Αν οι φέτες είναι χοντρές, το εσωτερικό υπερτερεί και τα λαχανικά έχουν στο δάγκωμα την γνωστή μαλακιά υφή. Όσο πιο λεπτές λοιπόν, είναι οι φέτες τους, τόσο πιο ξεροψημένα γίνονται.
2. Πολύ και καυτό λάδι: Κρατσανιστά λαχανικά με λίγο λάδι δεν γίνονται. Ούτε αν το λάδι δεν έχει κάψει πολύ πολύ καλά. Ιδανικό σκεύος η απλή φριτέζα και τα μάτια με γκάζι. Αν χρησιμοποιείτε τηγάνι, καλό είναι να έχει κάποιο βάθος, πράγμα που μειώνει και το πασάλειμμα της κουζίνας, μια και ό,τι πιτσιλάει γύρω-γύρω δεν βγαίνει εκτός των ψηλότερων τειχών του σκεύους. Αφήστε το λάδι να κάψει καλά, πριν τα ρίξετε, αλλά, προσοχή, μην αφήσετε ποτέ, μα ποτέ το λάδι να καίει μόνο του, χωρίς την εποπτεία σας!
3. Αλεύρωμα αντί για κουρκούτι: Δίνει καλύτερο αποτέλεσμα ενώ κρατάει το σχήμα των λαχανικών. Το κουρκούτι δημιουργεί ένα κέλυφος και στην ουσία είναι το κέλυφος που τηγανίζεται και βγαίνει τραγανό, όχι το λαχανικό.
4. Το αλάτι μπαίνει στο αλεύρι: Nαι, γιατί μετά δεν κολλάει πάνω στα τηγανισμένα λαχανικά, κάνει απλώς …γκελ.
5. Μια αλευρωμένη βουτιά στο νερό: Ένα μυστικό για πιο τραγανά λαχανικά και μάλιστα σε λίγο λάδι (γιατί προφανώς, όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους) είναι να τα βουτήξετε πολύ σύντομα, όπως είναι αλευρωμένα, σε μπολ με κρύο νερό και ακολούθως να τα ρίξετε στο τηγάνι με το καυτό λάδι. Τα αλευρωμένα λαχανικά δεν θα κρατήσουν πάνω τους πολύ νερό, αλλά αυτό το ελάχιστο θα κάνει το αποτέλεσμα αισθητά πιο τραγανό.
Προσοχή ωστόσο στα χέρ
ια σας! Eιδικά την πρώτη φορά που θα το επιχειρήσετε, φορέστε τα γάντια κουζίνας και να είστε συγκεντρωμένοι. Όχι, δεν είναι επικίνδυνο, αλλά με τα λίγο πιο δύσκολα, πάντα χρειάζεται η σχετική εξοικείωση!
Η συνταγή μ΄αυτό τον τρόπο: Tραγανά τηγανητά κολοκύθια
Το κόψιμο των κολοκυθιών σε μπαστουνάκια ήταν ιδέα της Έτνας και δική της όλη η επιμέλεια εκτός του τηγανίσματος – η Έτνα είναι 9 χρονών. Αλευρώθηκαν σχολαστικά (το αλεύρι με αλάτι), βούτηξαν στο μπολ με το κρύο νερό, πιασμένα σε μικρά ματσάκια και ακολούθως μπήκαν για 3-4 λεπτά στο καυτό λάδι, που ήταν λιγότερο από 1 εκ. στον πάτο του τηγανιού. Μόλις χρύσισαν και ροδοψήθηκαν, βγήκαν σε χαρτί κουζίνας και μετά απευθείας για σερβίρισμα (στο 5λεπτο δεν είχε μείνει ούτε δείγμα!).
6. Κάντε το κόλπο με τις τέλειες τηγανητές πατάτες: Aν χρησιμοποιείτε φριτέζα, που ενδείκνυται, όταν είναι σχεδόν έτοιμα, σηκώστε το δίχτυ με τα λαχανικά έξω από το λάδι για 1 λεπτό. Η θερμοκρασία του λαδιού στο μεταξύ θα ανέβει και το ξαφνικό τους …επανατσουρούφλισμα, μόλις τα βάλετε στο λάδι θα τα κάνει ακόμη πιο τραγανά.7. Στάση στο χαρτί κουζίνας, όχι παρκάρισμα: Συνηθίζουμε να αδειάζουμε τα τηγανητά λαχανικά σε χαρτί κουζίνας, για να απορροφηθεί το πολύ λάδι. Θυμηθείτε ωστόσο, ότι αυτό είναι ένα στάδιο εντελώς μεταβατικό. Τα τηγανητά δεν πρέπει να μείνουν για πολύ πάνω σ’ αυτό το χαρτί που σε λίγο, θα έχει μουσκέψει απ’ το λάδι και θ’ αρχίσει να τα μαλακώνει. Μεταφέρετέ τα στην πιατέλα σερβιρίσματος και αμέσως στο τραπέζι.
γαρίδες με λαχανικά, χουρμάδες και πικάντικο αβοκάντο
Στα μέτρα που έχουν ληφθεί και στα σκληρότερα που αναμένονται δεν περιλαμβάνεται η ερωτική διατίμηση. Υποθέτω λοιπόν, πως η ευρηματική, ευφάνταστη και αναμφίβολα αποτελεσματική ελληνική κυβέρνηση δεν προτίθεται να εξαφανίσει από την αγορά και την ανθρώπινη συμπεριφορά το ερωτικό παιχνίδι, θεωρώντας το για παράδειγμα οικονομικά δαπανηρό και χρονοβόρο, μια και ίσως σπαταλάει την πολύτιμη στις μέρες μας ενέργεια των πολιτών σε μη παραγωγική (με την έννοια της αποτιιμήσιμης σε νόμισμα) για την χρεωμένη χώρα δραστηριότητα. Και παρότι μη παραγωγικό, μάλλον δεν φαίνεται να θεωρείται ούτε επικίνδυνο για την δημόσια υγεία όπως το τσιγάρο ή τα ναρκωτικά, αφήστε που και όταν χρησιμοποιεί κρεβάτι, μόνον σε εξτρίμ φετιχιστικές περιπτώσεις αυτό απαιτεί να είναι αυθεντική κλίνη δημόσιου νοσοκομείου. Χωρίς να παραβλέπω την μαεστρία της ηρωικής πολιτικής σκηνής, με την οποία χειρίστηκε τα τελευταία δυο χρόνια την καυτή ελληνική κατάσταση δίνοντας πραγματικές και βιώσιμες λύσεις ώστε να μην πηγαίνουμε αδιάβαστοι από μνημόνιο σε μνημόνιο και απ’ το κακό στο χειρότερο (το χείριστο δεν ήρθε ακόμη), υποστηρίζω ότι “προς τιμή τους” σε όσα έσωσαν με νύχια και με δόντια στο τραπέζι των πρόσφατων διαπραγματεύσεων οι ικανότατοι και διόλου παρτάκηδες αρχηγοί των κομμάτων, περιλαμβάνεται και η μη φορολόγηση του σεξ μετά των foreplay και των after τζουγου-τζουγου, εάν και όπου υπάρχουν. Ελέχθη δε, πως αυτό συνέβη για δυο σημαντικούς λόγους: πρώτος λόγος, γιατί η εν λόγω πράξη θεωρήθηκε φτηνή και, σε τέτοιες μέρες ζόρικες, πιο βασική για την ανθρώπινη ύπαρξη από το φαγητό… Κι ο δεύτερος λόγος: φευ, επειδή ακριβώς, ρεαλιστικά, ένα τόσο δίκαιο και ευαίσθητο κοινωνικά κράτος όπως το ελληνικό, θα ήταν δύσκολο να στηρίξει και να πραγματώσει σε ευρεία κλίμακα ένα φιλόδοξο και αγαπησιάρικο πλάνο, που θα είχε στόχο να μοιράζει στους πολίτες π.χ. φιλιά και αγγίγματα, ερωτικούς εναγκαλισμούς και -έστω περιστασιακούς- οργασμούς αλλά με …κουπόνια, όπως κατ’ αναλογία γίνεται πια με το συσσίτιο για τους πεινασμένους στο κέντρο της Αθήνας ή με το γάλα στα σχολεία για να μην λιποθυμούν οι μαθητές.Οπότε έχοντας κατά νου πως όλα βαίνουν σούπερ καλώς και όντας απερίσπαστη από τα τεκταινόμενα και τα πιθανολογούμενα περί αφίξεως ημερών αναλόγων κατοχής (την οποία προφανώς δεν γνωρίζω αλλά) που κάποιοι αφελείς ή φεγγαρολουσμένοι τολμούν να υπαινίσσονται πως έρχονται, χωρίς φόβο, άγχος και δεύτερη ή τρίτη σκέψη (λέμε τώρα), συνδράμω στο παντεσπανικό μενού κάνοντας την εδώ συνταγή για πρώτο πιάτο.
Λέγεται πως η κατανάλωση αβοκάντο τονώνει την ερωτική διάθεση και πως οι γαρίδες συγκαταλέγονται στα αφροδισιακά. Το σίγουρο είναι πάντως πως και τα δυο παρέχουν στον οργανισμό την βιταμίνη Β6, το ίδιο δε κάνουν τα καρότα και ο αρακάς. Άρα εμμένω στην επιστημονική προσέγγιση που λέει ότι το σύμπλεγμα βιταμινών B παίζει ενεργό ρόλο στη λειτουργία των νευροδιαβιβαστών που συμμετέχουν στη σεξουαλική διέγερση. Av πάλι βρίσκετε χαλαρή την υποστήριξη της ένταξης της συνταγής στο εποχιακό ερωτικό concept “sweet and spicy”, προτείνω να ανακηρυχθεί ο χουρμάς ως υλικό-ορισμός του ερωτικού placebo!
Η όποια κυνική μου διάθεση ουδεμία σχέση έχει με την νοστιμιά του ελαφρώς γλυκού και πικάντικου πιάτου, που στέκεται με ή χωρίς ερωτικό πλάνο και σίγουρα ανεξαρτήτως Βαλεντίνων.
Υ.Γ. Η συνταγή είναι εξαιρετικώς αφιερωμένη στους φίλους μου που με βλέπουν περίεργη και up ‘n down τις τελευταίες μέρες ή δεν με βλέπουν/ακούνε καθόλου – sorry guys, θα μου περάσει
Προετοιμασία: 20 λεπτά ανάλογα με
Προετοιμασία: 20 λεπτά ανάλογα με τις επιδόσεις σας όχι στο σεξ αλλά στο καθάρισμα των γαρίδων. Αν πάρετε καταψυγμένες γαρίδες, το εγχείρημα γίνεται ακόμη πιο εύκολο. Το πιάτο μπορεί να γίνει αρκετά νωρίτερα, τα λαχανικά ειδικά ακόμη και την προηγουμένη. Ετοιμάστε το πλήρως στα μπολ και αφήστε το σκεπασμένο με μεμβράνη στο ψυγείο. Εύκολη και γρήγορη συνταγή.
Υλικά (για 4 άτομα)
2 καρότα σε μικρά κυβάκια
1 πατάτα σε μικρά κυβάκια
170 γραμ. αρακά
12 γαρίδες
80 γραμ. κρεμμυδάκια και αγγουράκια πίκλες σε λεπτές φέτες
2 χουρμάδες ψιλοκομένους (κυβάκια)
2 κ.σ. ελαιόλαδο και ¼ φλ. χωριστά
1 αβοκάντο καθαρισμένο
1 πρέζα μπούκοβο (τσίλι)
χυμός από ½ λεμόνι
αλάτι, πιπέρι
4 μικρά φύλλα σαλάτας για το σερβίρισμα
Ετοιμάζετε τα λαχανικά: Ρίχνετε καρότα, πατάτα και αρακά σε κατσαρόλι με αλατισμένο νερό που βράζει για 3-4 λεπτά. Τα σουρώνετε και τα αφήνετε να κρυώσουν. Προσθέτετε τις φετούλες από τις πίκλες, τους χουρμάδες, τις 2 κ.σ. ελαιόλαδο και αλάτι. Ανακατεύετε.
Βάζετε το αβοκάντο με το ¼ φλ. ελαιόλαδο, το λεμόνι, αλάτι και το μπούκοβο στο μούλτι μέχρι να έχετε πουρέ. Τον αδειάζετε στα λαχανικά, ανακατεύετε, δοκιμάζετε και διορθώνετε, αν χρειάζεται (θα χρειαστεί πιθανότατα λίγο αλάτι, ρίξτε το για να ισορροπήσει η γεύση). Προσθέστε πιπέρι.
Κάνετε τις γαρίδες: Τις καθαρίζετε κόβοντας το κεφάλι και βγάζοντας το κέλυφος και την μαύρη γραμμή που υπάρχει στη ράχη.
Σημείωση: Ο πιο εύκολος τρόπος είναι (αφού αφαιρέσετε το κεφάλι) να κόψετε με ψαλίδι κατά μήκος της ράχης ώστε να βγει το κέλυφος μαζί με τα πόδια και στη συνέχεια βγάζετε τη φλεβίτσα της άμμου.
Ψήνετε τις γαρίδες στον ατμό πάνω από νερό που μόλις βράζει για 5-6 λεπτά, μέχρι να είναι ροζ (μην τις αφήσετε παραπάνω, θα είναι σκληρές). Τις βγάζετε να κρυώσουν και τις κόβετε σε μικρές μπουκιές, κρατώντας τις 4 ολόκληρες.
Σερβίρισμα: Moιράζετε το μίγμα των λαχανικών με τη σάλτσα αβοκάντο σε 4 μπολ στρωμένα με τα πράσινα φύλλα και βάζετε πάνω τους τις γαρίδες. Σερβίρεται δροσερό.
Τι θα πιείτε: Ένα Sauvignon Blanc είναι τέλειο: η φρεσκάδα του θα ταιριάξει με την γλύκα των λαχανικών και των χουρμάδων και θα σταθεί ισάξια απέναντι στην πλούσια γεύση του αβοκάντο.
πράσινες τηγανητές ντομάτες
Άπειρα σημάδια στους χάρτες λογίστηκαν τόποι μόνο από το σφύριγμα και τον σταθμό ενός τρένου. Όμως τίποτα ποτέ δεν εμπόδισε καμία κουκκίδα γης να καλλιεργήσει μέσα στην αδιάφορη μικρότητά της ανθρώπινα πάθη και να κρύψει στην κραυγαλέα της ασημαντότητα μυστικά και ιστορίες μεταξύ αγάπης, γενναιότητας και τρόμου. Σε τέτοια μέρη, όπως και αλλού, μια δικαιοσύνη που δείχνει σχεδόν φυσική είναι τελεσίδικη, με αμετάκλητες πράξεις που ειρωνεύονται τις ενοχές και τον νόμο.Θα θυμάστε σίγουρα την ταινία Πράσινες τηγανητές ντομάτες (Fried Green Tomatoes), 1991, του Γιον Άβνετ, που παρότι έχασε τα όσκαρ –ήταν υποψήφια για δύο, το ένα σκηνοθεσίας- από τη Σιωπή των αμνών, πήρε πολύ καλές κριτικές τόσο για τις εξαιρετικές ερμηνείες όσο και για την συγκινητική, γυναικεία ματιά της πάνω στη φιλία, τη ζωή και τον ρατσισμό.
Η Κάθι Μπέιτς έπαιζε τη χαζούλα χοντρούλα νοικοκυρά Έβελιν Κάουτς και η Τζέσικα Τάντι την ηλικιωμένη Νίνι Θρέντγκουντ, που γίνονται φίλες στο γηροκομείο και η ζωή της πρώτης αλλάζει καθώς η δεύτερη διηγείται την ιστορία για μια άλλη φιλία, μεταξύ ενός αγοροκόριτσου, της Ίτζι (Μαίρη-Στιούαρτ Μάστερσον) και της Ρουθ (Μαίρη-Λουίζ Πάρκερ) στο Whistle Stop της Αλαμπάμα κάπου ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους.Η σκηνή της μεταμόρφωσης της 40χρονης Έβελιν που καρφώνει με τη σακαράκα της στο πάρκιν το ντεκαποτάμπλ beetle των δύο νεαρών κοριτσιών και το ευχαριστιέται λέγοντας «είμαι μεγαλύτερη κι έχω μεγαλύτερη ασφάλεια (αυτοκινήτου)» έχει όλη την αυτοπεποίθηση που της έχει μεταφέρει η φιλία της με την Νίνι και η αφήγησή της.
πράσινες τηγανητές ντομάτες
tags: efkoli syntagi, grigori syntagi, ntomates, prasines ntomates, prassines ntomates syntages, vegetables, vegeterian, γρήγορη συνταγή, εύκολη συνταγή, ντομάτα, ντομάτες, πράσινες ντομάτεςἀπὸ τὸν/τὴν pandespani.Άπειρα σημάδια στους χάρτες λογίστηκαν τόποι μόνο από το σφύριγμα και τον σταθμό ενός τρένου. Όμως τίποτα ποτέ δεν εμπόδισε καμία κουκκίδα γης να καλλιεργήσει μέσα στην αδιάφορη μικρότητά της ανθρώπινα πάθη και να κρύψει στην κραυγαλέα της ασημαντότητα μυστικά και ιστορίες μεταξύ αγάπης, γενναιότητας και τρόμου. Σε τέτοια μέρη, όπως και αλλού, μια δικαιοσύνη που δείχνει σχεδόν φυσική είναι τελεσίδικη, με αμετάκλητες πράξεις που ειρωνεύονται τις ενοχές και τον νόμο.Θα θυμάστε σίγουρα την ταινία Πράσινες τηγανητές ντομάτες (Fried Green Tomatoes), 1991, του Γιον Άβνετ, που παρότι έχασε τα όσκαρ –ήταν υποψήφια για δύο, το ένα σκηνοθεσίας- από τη Σιωπή των αμνών, πήρε πολύ καλές κριτικές τόσο για τις εξαιρετικές ερμηνείες όσο και για την συγκινητική, γυναικεία ματιά της πάνω στη φιλία, τη ζωή και τον ρατσισμό.Η Κάθι Μπέιτς έπαιζε τη χαζούλα χοντρούλα νοικοκυρά Έβελιν Κάουτς και η Τζέσικα Τάντι την ηλικιωμένη Νίνι Θρέντγκουντ, που γίνονται φίλες στο γηροκομείο και η ζωή της πρώτης αλλάζει καθώς η δεύτερη διηγείται την ιστορία για μια άλλη φιλία, μεταξύ ενός αγοροκόριτσου, της Ίτζι (Μαίρη-Στιούαρτ Μάστερσον) και της Ρουθ (Μαίρη-Λουίζ Πάρκερ) στο Whistle Stop της Αλαμπάμα κάπου ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους.Η σκηνή της μεταμόρφωσης της 40χρονης Έβελιν που καρφώνει με τη σακαράκα της στο πάρκιν το ντεκαποτάμπλ beetle των δύο νεαρών κοριτσιών και το ευχαριστιέται λέγοντας «είμαι μεγαλύτερη κι έχω μεγαλύτερη ασφάλεια (αυτοκινήτου)» έχει όλη την αυτοπεποίθηση που της έχει μεταφέρει η φιλία της με την Νίνι και η αφήγησή της.Η ταινία, για την ακρίβεια δραματική κωμωδία, κινείται με εκπληκτικό τρόπο στο σήμερα (του ’80) και 50 χρόνια πίσω, αλλά και μεταξύ γέλιου και πίκρας, αποδίδοντας ωραία το βιβλίο της Φάνι Φλαγκ (στο οποίο βασίζεται) και αφήνοντας την ίδια ωραία αίσθηση στο θεατή με αυτή που έχει ο αναγνώστης.Πράσινες τηγανητές ντομάτες η συνταγή, το ατού του ιστορικού Whistle Stop Cafe που υπάρχει ακόμη. Μού προέκυψαν κι εμένα στη βιολογική λαϊκή της γειτονιάς μου, καθώς ξεπρόβαλαν άγουρες και διαφορετικές, δειλές σαν την Έβελιν Μπέιτς, πίσω από ένα βουνό με κατακόκκινες που ξεχείλιζαν στον προτελευταίο πάγκο, στο όριο της γωνίας του δρόμου. Κι αφού άκουσα το κλικ στο κεφάλι μου, ζήτησα από τον Γιάννη, που τις καλλιεργεί στην Κρήτη, να μου φέρει μερικά κιλά, πέντε ακριβώς. Όπερ και εγένετο, και μ’ αυτά προέκυψαν οι συνταγές για τις τηγανητές, για την μαρμελάδα πράσινης ντομάτας με malt whiskey και για την κρύα πράσινη ντοματόσουπα –όλες για το pandespani είναι και θα ακολουθήσουν.Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως οι πράσινες τηγανητές ντομάτες δεν είναι απαραίτητα οι εντελώς άγουρες κόκκινες. Ναι, παρακαλώ, έτσι έμαθα γκουγκλίζοντας, γιατί υπάρχει και μια ειδική ποικιλία στις ντομάτες –όπως οι μαύρες ή αυτές που βγαίνουν πορτοκαλί ή κιτρινωπές ή ροζ-, που πριν μεστώσουν για τα καλά είναι πράσινες και έχουν γραμμώσεις, γι’ αυτό και λέγονται zebra!Eντούτοις, η συνταγή είναι με άγουρες ντομάτες, που διατηρούν την κάποια ξινή τους γεύση και μια κάπως σκληρή υφή, που τις κάνει να αντέχουν στο τηγάνισμα, στη διάρκεια του οποίου η γεύση τους –καθώς ζεσταίνονται πολύ- διαφοροποιείται προς το κατά τι γλυκύτερο.Από τα πειράματα –για να γλιτώνουμε και χρόνο- το συμπέρασμα είναι πως η συνταγή μπορεί κάλλιστα να εκτελεστεί και με πολύ άγουρες και σφιχτές πορτοκαλί, αλλά όχι με ώριμες.Όπως και νάχει πάντως, οι πράσινες έχουν μια ξεχωριστή χάρη και μαζί κάτι απρόσμενο και μυστήριο, σαν την ταινία που αλλού νομίζεις πως η πλοκή σε οδηγεί και άλλο τελικά συμβαίνει!
Προετοιμασία: 20-25 λεπτά όλα μαζί. Μπορείτε να δοκιμάσετε να αντικαταστήσετε τη φρυγανιά με τριμένο παξιμάδι, το οποίο θα δώσει ακόμη πιο κρατσανιστό αποτέλεσμα. Αν πάλι θέλετε να απλοποιήσετε το μίγμα, χρησιμοποιήστε μετά το βούτηγμα στο αβγό, μόνον το σιμιγδάλι. Εύκολη και γρήγορη συνταγή.
Υλικά (για 4 άτομα)
4 ντομάτες κομμένες σε οριζόντιες φέτες 0.5-0.7 εκατ. (χωρίς τα κομμάτια στις άκρες)
2 αβγά
1/2 φλ. γάλα
1 φλ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 φλ. σιμιγδάλι λεπτό
1/2 φλ. φρυγανιά τριμμένη ή ψωμί ξερό τριμμένο
1 κ.γ. αλάτι
1/4 κ.γ. φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι
2 φλ. λάδι
Ετοιμάζετε τα υλικά: Χτυπάτε τα αβγά σε μπολ με το γάλα. Βάζετε το αλεύρι σε ένα πιάτο. Ανακατεύετε το σιμιγδάλι, τη φρυγανιά, το αλάτι και το πιπέρι σε άλλο μπολ ή πιάτο.Τηγανίζετε τις ντομάτες: Σε μεγάλο τηγάνι ζεσταίνετε το λάδι σε μέτρια φωτιά. Βάζετε τις φέτες της ντομάτας πρώτα στο αλεύρι και τις γυρίζετε με πηρούνι να αλευρωθούν καλά παντού. Τις βουτάτε στο αβγό και στη συνέχεια στο μίγμα της φρυγανιάς, το οποίο επίσης θα πρέπει να τις καλύψει εντελώς. Τις τηγανίζετε 4-5 φέτες τη φορά, 2-3 λεπτά από κάθε πλευρά μέχρι να ροδίσουν ωραία. Μεταφέρερε με τρυπητή κουτάλα τις ντομάτες σε πιατέλα στρωμένη με χαρτί κουζίνας.
Σημείωση: Το λάδι θα πρέπει να καίει αλλά όχι να καπνίζει. Οι ντομάτες δεν θα πρέπει ‘να αρπάξουν’ χρώμα στο πρώτο λεπτό αλλά να αντέξουν στο τηγάνι τα 5 περίπου λεπτά που χρειάζονται και οι δύο πλευρές για να ροδίσουν και να μαλακώσουν εσωτερικά. Επίσης, μην παραγεμίσετε το τηγάνι με ντομάτες ώστε να μην πέσει πολύ η θερμοκρασία του λαδιού αλλά και να μην ακουμπάνε οι φέτες μεταξύ τους. Τέλος, αν στη μέση του τηγανίσματος το λάδι έχει γεμίσει από καμένα τρίμματα φρυγανιάς-σιμιγδαλιού, πετάξτε το, σκουπίστε καλά το τηγάνι και βάλτε καινούργιο λάδι για να συνεχίσετε.
Σερβίρισμα: Ζεστές και τραγανές μόνες τους. Ταιριάζουν όμως πολύ με τυριά.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου