Πώς μπορεί κανείς να μπαλώσει μια πληγωμένη καρδιά;
Σύμφωνα με τον Ελληνα επιστήμονα δρ Αναστάση Στεφάνου, ερευνητή στο University College Hospital του...
Λονδίνου, αυτό μπορεί να γίνει εφικτό με τη μέθοδο του σπρέι!Ο λέκτορας του UCL, που είναι επικεφαλής σε ομάδα ειδικών της Μονάδας Ιατρικής Μοριακής Βιολογίας, μαζί με τον συνεργάτη του Σουγουάν Τζεϊασίνχε προσπαθεί να αναπτύξει αυτή τη νέα τεχνική, εκμεταλλευόμενος την τεχνολογία του σπρέι που του επιτρέπει να εμποτίζει στιβάδες πρωτεΐνης με βιολογικό υλικό.Η πρωτεΐνη λειτουργεί σαν σκελετός, στον οποίο μπορούν να διαμορφωθούν τα κύτταρα.«Στόχος είναι να δημιουργηθεί ιστός από τους τρεις τύπους κυττάρων που απαρτίζουν την καρδιά: τα καρδιακά κύτταρα, τα ενδοθηλιακά κύτταρα και τους καρδιακούς ινοβλάστες» εξηγεί ο δρ Στεφάνου και συνεχίζει: «Ψεκάζουμε αυτά τα κύτταρα σε μια “μήτρα” ώστε να προσκολληθούν εκεί. Εχουμε ήδη δημοσιεύσει μια εργασία που δείχνει ότι κατ' αρχήν αυτή η τεχνολογία έχει αποτέλεσμα». Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;Οπως αποκαλύπτει ο δρ Στεφάνου, από την αρχική τους έρευνα έχουν προκύψει μικρά κομμάτια καρδιακού ιστού. Στόχος τους τώρα είναι να δημιουργήσουν μεγαλύτερους καρδιακούς τομείς ώστε μια μέρα αυτοί να χρησιμοποιούνται ως μπαλώματα για την καρδιά που έχει υποστεί βλάβες και βέβαια να αποδειχτεί η μέθοδός τους και στους ανθρώπους εξίσου αποτελεσματική με τα ποντίκια.Οταν η μέθοδος εξελιχθεί στον επιθυμητό βαθμό, θα έχει την εξής εφαρμογή: όταν ένας ασθενής φτάνει στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά, μετά τη διάγνωση, θα του αφαιρείται ένα κομμάτι δέρμα και θα απομονώνονται από αυτό οι ινοβλάστες. Αυτά τα κύτταρα στη συνέχεια θα επεξεργάζονται με διάφορες χημικές ουσίες και θα μετατρέπονται σε καρδιακά κύτταρα που θα χρησιμοποιούνται σττη δημιουργία «φύλλων ιστού». «Αυτά θα τα παίρνει ο χειρουργός και θα τα τοποθετεί στο σημείο της καρδιάς του ασθενούς που έχει υποστεί βλάβη, με την προσδοκία ότι η καρδιά θα απορροφήσει αυτά τα νέα καρδιακά κύτταρα και θα καταφέρει να αποκαταστήσει τη λειτουργία της» εξηγεί ο Ελληνας επιστήμονας.Πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη μέθοδο, ωστόσο ο ίδιος ο δρ Στεφάνου επισημαίνει την ανάγκη για πολύ περισσότερη έρευνα καθώς πρέπει να διασφαλιστεί ότι αυτό το βιολογικό υλικό δεν θα απορρίπτεται από το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού.
ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ
O Δρ Αναστάσης Στεφάνου είναι λέκτορας στο University College του Λονδίνου και παράλληλα επικεφαλής ερευνητικής ομάδας στη Μονάδα Ιατρικής Μοριακής Βιολογίας.Εκανε το διδακτορικό του στο Westminster and Charing Cross Medical School του Πανεπιστημίου του Λονδίνου το 1992, και συνέχισε την post-doc εκπαίδευσή του στο Τμήμα Ενδοκρινολογίας του Παιδιατρικού Νοσοκομείου του Σινσινάτι στις ΗΠΑ. Το 1995, εργάστηκε στο εργαστήριο όπου ηγείτο ο καθηγητής Ντέιβιντ Λάτσμαν στο Windeyer Institute of Medical Sciences όπου, μεταξύ άλλων, μελέτησε την καρδιοπροστατευτική δράση του πράσινου τσαγιού.Παράλληλα με το ερευνητικό έργο, έχει αναπτύξει και συγγραφική δράση. Εξέδωσε, μεταξύ άλλων, βιβλίο με τίτλο «JAK-STAT Pathway in Diseases», ενώ έχει περισσότερες από εκατό δημοσιεύσεις σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά.
Σύμφωνα με τον Ελληνα επιστήμονα δρ Αναστάση Στεφάνου, ερευνητή στο University College Hospital του...
Λονδίνου, αυτό μπορεί να γίνει εφικτό με τη μέθοδο του σπρέι!Ο λέκτορας του UCL, που είναι επικεφαλής σε ομάδα ειδικών της Μονάδας Ιατρικής Μοριακής Βιολογίας, μαζί με τον συνεργάτη του Σουγουάν Τζεϊασίνχε προσπαθεί να αναπτύξει αυτή τη νέα τεχνική, εκμεταλλευόμενος την τεχνολογία του σπρέι που του επιτρέπει να εμποτίζει στιβάδες πρωτεΐνης με βιολογικό υλικό.Η πρωτεΐνη λειτουργεί σαν σκελετός, στον οποίο μπορούν να διαμορφωθούν τα κύτταρα.«Στόχος είναι να δημιουργηθεί ιστός από τους τρεις τύπους κυττάρων που απαρτίζουν την καρδιά: τα καρδιακά κύτταρα, τα ενδοθηλιακά κύτταρα και τους καρδιακούς ινοβλάστες» εξηγεί ο δρ Στεφάνου και συνεχίζει: «Ψεκάζουμε αυτά τα κύτταρα σε μια “μήτρα” ώστε να προσκολληθούν εκεί. Εχουμε ήδη δημοσιεύσει μια εργασία που δείχνει ότι κατ' αρχήν αυτή η τεχνολογία έχει αποτέλεσμα». Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;Οπως αποκαλύπτει ο δρ Στεφάνου, από την αρχική τους έρευνα έχουν προκύψει μικρά κομμάτια καρδιακού ιστού. Στόχος τους τώρα είναι να δημιουργήσουν μεγαλύτερους καρδιακούς τομείς ώστε μια μέρα αυτοί να χρησιμοποιούνται ως μπαλώματα για την καρδιά που έχει υποστεί βλάβες και βέβαια να αποδειχτεί η μέθοδός τους και στους ανθρώπους εξίσου αποτελεσματική με τα ποντίκια.Οταν η μέθοδος εξελιχθεί στον επιθυμητό βαθμό, θα έχει την εξής εφαρμογή: όταν ένας ασθενής φτάνει στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά, μετά τη διάγνωση, θα του αφαιρείται ένα κομμάτι δέρμα και θα απομονώνονται από αυτό οι ινοβλάστες. Αυτά τα κύτταρα στη συνέχεια θα επεξεργάζονται με διάφορες χημικές ουσίες και θα μετατρέπονται σε καρδιακά κύτταρα που θα χρησιμοποιούνται σττη δημιουργία «φύλλων ιστού». «Αυτά θα τα παίρνει ο χειρουργός και θα τα τοποθετεί στο σημείο της καρδιάς του ασθενούς που έχει υποστεί βλάβη, με την προσδοκία ότι η καρδιά θα απορροφήσει αυτά τα νέα καρδιακά κύτταρα και θα καταφέρει να αποκαταστήσει τη λειτουργία της» εξηγεί ο Ελληνας επιστήμονας.Πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη μέθοδο, ωστόσο ο ίδιος ο δρ Στεφάνου επισημαίνει την ανάγκη για πολύ περισσότερη έρευνα καθώς πρέπει να διασφαλιστεί ότι αυτό το βιολογικό υλικό δεν θα απορρίπτεται από το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού.
ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ
O Δρ Αναστάσης Στεφάνου είναι λέκτορας στο University College του Λονδίνου και παράλληλα επικεφαλής ερευνητικής ομάδας στη Μονάδα Ιατρικής Μοριακής Βιολογίας.Εκανε το διδακτορικό του στο Westminster and Charing Cross Medical School του Πανεπιστημίου του Λονδίνου το 1992, και συνέχισε την post-doc εκπαίδευσή του στο Τμήμα Ενδοκρινολογίας του Παιδιατρικού Νοσοκομείου του Σινσινάτι στις ΗΠΑ. Το 1995, εργάστηκε στο εργαστήριο όπου ηγείτο ο καθηγητής Ντέιβιντ Λάτσμαν στο Windeyer Institute of Medical Sciences όπου, μεταξύ άλλων, μελέτησε την καρδιοπροστατευτική δράση του πράσινου τσαγιού.Παράλληλα με το ερευνητικό έργο, έχει αναπτύξει και συγγραφική δράση. Εξέδωσε, μεταξύ άλλων, βιβλίο με τίτλο «JAK-STAT Pathway in Diseases», ενώ έχει περισσότερες από εκατό δημοσιεύσεις σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου